ଛଳନା ଅବାଂଛିତ

ପ୍ରେମରେ ଛଳନା ଅବାଂଛିତ ଏକ

      ସ୍ଵାର୍ଥପରତାର କାମ,

ନଷ୍ଟ କରିଥାଏ ଜଣକ ଜୀବନ

      ବୁଦ୍ଧି କରିଥାଏ ବାମ ।

ଭରି ଦେଇଥାଏ ସାରା ଜୀବନକୁ

      ତିକ୍ତମୟ ଅବଶୋଷ,

ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବଞ୍ଚିବା ଭିତରେ

      କେବେ ହୁଏନାହିଁ ଶେଷ ।

ଆଖିରେ ସପନ ଆସେ ନାହିଁ ଆଉ

      ପ୍ରୀତିଭରା ସୁଖନେଇ,

ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ରୂପ ହୁଏ ଭୟଙ୍କର

       ନିରାଶାରେ ଭରିଦେଇ ।

କାଞ୍ଚନ ଧରିବା ପ୍ରଲୋଭନ ଆଉ

      ମନେ କେବେ ଜାଗେ ନାହିଁ,

ନିରାଶା ହୃଦୟେ ପ୍ରୀତି ଫୁଲ ଆଉ

      ହସି ହସି ଫୁଟେ ନାହିଁ ।

ବିରହର ଜ୍ୱାଳା ସହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ

       ଏକାକୀତ୍ୱ ଭରି ଯାଏ,

ଓଠର ହସ ତ ଉଭେଇ ମନରେ

       ଅବସାଦ ଭରି ଦିଏ ।

ଛଳନାର ଯେତେ ସ୍ମୃତି ଜାଗୁଥାଏ

      ମନେ ଜାତ ହୁଏ କ୍ଷୋଭ,

ଅଜଣା ଆଶଙ୍କା ମନେ ସୃଷ୍ଟି କରେ

       ବିପଦର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ।

ପ୍ରୀତିର ଛଳନା ହୃଦେ ଭରି ଦିଏ

       ଅସୁମାରୀ ଅଭିମାନ,

କହି ହୁଏନା କି ସହିବି ହୁଏନା

       ନଥାଏ ତା ଅବସାନ ।

ବଞ୍ଚି ବି ଜୀବନେ ମରିବା ସମାନ

      ନରକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗେ,

ସବୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ନିଦାଘ ବୈଶାଖେ

       ମରଣର ଆଶା ଜାଗେ ।

ମନେ ଗଢି ଥିବା ପ୍ରୀତିର ମହଲ

       ଅକାଳେ ଭୁଷୁଡ଼ି ଯାଏ,

ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହୃଦୟ ହାହା କାର କରେ

       ଦୀର୍ଘାଶ୍ୱାସ ଭରା କୋହେ ।