ଅନ୍ତରାଳ

ଶୁଷ୍କ ମରୁ ମୋର ମନ ପାରାବାର

ବରଷି କିଅବା ହେବ

ଲବଣ ସାଗରେ ବିକଶେ କି ପଦ୍ମ

ଭ୍ରମର ମଧୁକୁ ନେବ ।

ପ୍ରୀତି ଶ୍ରାବଣଟା ପାରି ହୋଇଗଲା

ଭୋଦୁଅ ଟୋପର ପିନ୍ଧେ

ଉଷ୍ଣପ୍ରସ୍ରବଣ ହୃଦୟେ ଫୁଟୁଛି

ପୂନେଇଁ ଜହ୍ନଟା ଛନ୍ଦେ ।

ଆଖିରେ ନାଇଛି ସପନ କଜ୍ଜଳ

ତୁମରି ଈଶାରା ପାଇ

ମେଦୁର ମେଘଟା ଧୋଇ ଦେଇ ଗଲା

ମୋ ପ୍ରେମକୁ ଦଳି ଦେଇ ।

ଅନ୍ଧକାର ସିନା ଲୁଚ କାଳି ଖେଳେ

ଛାଇ ଆଲୁଅର ତାଳେ

ମୋ ମନ ଦୋଳଇ ତୁମ ଆବେଗରେ

ଜୁଆର ଭଟାର କୋଳେ ।

କେବେ ମନ କଥା ଅନ୍ତରାଳେ ସୁପ୍ତ

କେବେ ପୁଣି ପ୍ରକାଶିତ

କବି ଏକା ପାରେ କଳପନା କରି

ଅନ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ଭସ୍ମୀଭୂତ ।

ସପନେ ସଜାଇ ଯାମିନୀ ବିତଇ

ପ୍ରଭାତେ କୁହୁକ ପରି

ଖୋଲା ଲଫପାରେ ପ୍ରୀତି ବାଢ଼ି ଯାଏ

ଅକୁହା କଥାକୁ ପାରି ।

ବନ୍ଧା ପଡି ଯାଏ ହୃଦୟ ଘରଟା

ପ୍ରେୟସି ନପିରେ ଖୋଲି 

ସ୍ପର୍ଶ ଅନୁଭବ ସବୁ ଉପଲବ୍ଧ

ପାରେନା ତାହାକୁ ଭୂଲି ।

ଯେତେ ସନ୍ନିକଟ ଉପୁଜେ ବିଭ୍ରାଟ

ଦୂରତାଟା ଅନୁତାପ

ମୂଲ୍ୟ ନବୁଝିଲେ ତହିଁରେ କି ଲାଭ

ପୁଣ୍ୟ ହେଉ କିବା ପାପ ।