ଅନ୍ଧାର

ଝିଙ୍କାରୀମାନେ ଏକତ୍ରିତ ହେଲାବେଳେ, 

ସେ ମାଡିଆସେ ତାଙ୍କ ସଭା ମଝିକୁ ।

ପେଚାଙ୍କ ଦୌରାତ୍ମରେ ଦିନ ମାଛି ଅନ୍ଧାରକୁ ଅଗ୍ରସର କରେ ! 

ଦିନ କାଳେ ଜାଳିଦେବ ତା'ର ଅବୟବ !

ତା ଅଙ୍ଗପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗ କୁ ଅକାରଣେ, 

ଖାସ୍ ସେଇ ଭୟରେ ସେ ନିତି ବିଜନରେ - 

ନିର୍ଜନ ସ୍ଥାନରେ ସହବାସ୍ଥାନ କରେ !

ଏ ଅନ୍ଧାର ସେ ଅନ୍ଧାର ନୁହେଁ ! 

ଯେଉଁଠି ଅଣ ପୁରୁଷାଟି ବେଶ୍ୟାର କୋଳରେ ଶୋଇଥାଏ, 

ନହେଲେ ଦେଶର ଯବାନ ରାସ୍ତାକଡ଼ରେ ଦୁଷ୍କର୍ମ କରି ଚାଲିଯାଏ ।

ଏ ତ ନାରୀକୁ ବିନା ଅନ୍ତବସ୍ତ୍ରରେ ଶୋଇବାକୁ ଦିଏ, 

କିଶୋରୀଟି ନବଯୌବନରେ ଶୋଇଥାଏ, 

କେବେ ପାତଳ ବସ୍ତ୍ର ଖସିଯାଇଥାଏ ତ - 

କେବେ ଶୁଭ୍ର ଶଙ୍ଖ ଜାନୁ ଦ୍ବୟ ଉଲଗ୍ନ ମୁଦ୍ରାରେ ଥାଏ। 

ଏଠି କିଛି ବି ଦିଶେନା, 

ନା ଲୁଟ୍ ତରାଜ ର ସୁରାକ୍, 

ନା କିଶୋରୀ ଦେହର କୋମଳତା, 

ବେଶ୍ୟା ବି ଶୋଇ ରହିଥାଏ କ୍ଳାନ୍ତିରେ ।

ଅନ୍ଧାରରେ ପ୍ରତିଫଳିତ ହୁଏ ଯାହା ଗୁଡାଏ ସ୍ବପ୍ନ ! 

ଆଉ ରାତି ଆକାଶର ନିଷ୍କପଟ ଜହ୍ନ ।

   ୦-୦-୦