ଅନ୍ୱେଷଣ

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ପାଗଳ ପରାଏ ସତେ

ତୁହି କି ଦେଖୁଛୁ ମା

ତୋ ଦୟା ନେତ୍ରେ ।

ମୁଁ ସେ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ଜନମିଲି ଯେବେ ମୁହିଁ

କିଛି ତ ଜାଣି ନଥାଇ

କିଏ ଦେଖାଇଲା କୁହ 

ଏ ମାୟା ଭୂଇଁ

ମୁହିଁ ଯେ ଅଜ୍ଞାନ ମୁଢ

ମନ ମୋର ନୁହେଁ ଦୃଢ଼

ବିପଦ କାଳରେ ଆସି 

ରଖିବୁ ମୋତେ ।

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ରାତିରେ ସପନ ଆସେ

ତୋର ଛବି ନେତ୍ରେ ଭାସେ

ରାତି ଅନ୍ତେ କେମିତି ମା

ମାଟିରେ ମିଶେ 

ଭାଲପଟେ କି ଲେଖିଲୁ

କେଉଁ ସୁଖ ଅବା ଦେଲୁ

ଆଜି ତ ପାରେନା ଜାଣି

ପଡ଼ି ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ।

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ରାତି ଲାଗେ ଗିରି ପରି

ନୟନେ ଶ୍ରାବଣ ବାରି

ହୃଦୟର ବେନି କୂଳ 

ପ୍ଲାବନେ ଧରି

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ମନ ବନ୍ଧ

ଆଖି ଥାଇ ହୁଏ ଅନ୍ଧ

କାହାକୁ ତ ଦେଖି ନାହିଁ

ଯାତନା ପଥେ ।

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ପାଷାଣ ଯେସନେ ଛାତି

ପାରେନା ଅସ୍ତ୍ର କରତି

ତହିଁରେ କି ଫୁଲ ଫୁଟେ

ଛାଡି ତା ରୀତି

ଚାହେଁନା ମୋତି ମହଲ

କର ନାହିଁ କଲବଲ

ଜୀବନ ଖେଳକୁ ଶେଷ

କର ତୋ ହାତେ ।

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ

ତୋର କଥା ମନେ ଭାଳି

ପାଦେ ତୋର କରେ ଅଳି

ଲୋତକ ବନ୍ୟାର ସ୍ରୋତେ

ପକାନା ବଳି

ମଥାର ସିନ୍ଦୂର ନେଇ

ଯାଏ ଅହ୍ୟ ରାଣୀ ହୋଇ

ଦୁନିଆଁରେ ରହି ଥିବୁ

ପ୍ରଭାତୀ ଗୀତେ ।

ମୁଁ ଯେମିତି ଖୋଜେ ତୋତେ