ଅମୃତସ୍ୟ କାହ୍ନା ଯୁଦ୍ଧସ୍ୟ କୃଷ୍ଣ

ନିକୁଞ୍ଜ କୁଞ୍ଜର  କଳ୍ପବୃକ୍ଷ କୁହେ

  କୁଆଡେ ଗଲ ଗୋ ରାଧା ,

ତୁମେ ନାହଁ ସିନା ତୁମରି ଛାଇ ବି

  ନାଚେ,ହୋଇ ଅନୁରାଧା ।

କଦମ୍ବ କାନ୍ଦୁଛି,  କିଞ୍ଚିତ କିଞ୍ଚିତ

   ଯମୁନା ଜଳ ବି ଝୁରେ ,

ଗୋପଦାଣ୍ଡ ଆଜି ଧୂଳି ଧୁସରିତ

   ସଦ୍ୟ ତୁମ ବିରହରେ ।

ସତ କୁହ ରାଧା ଭୁଲି କି ପାରିଛ

  କାହ୍ନା ପ୍ରୀତି,ତା' ଅମୃତ ,

ଭୁଲିବ କେମିତି ତୁମରି ରେଣୁରେ

   ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ କୃଷ୍ଣାମୃତ !

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ତୁମେ  ଦୁଇଟି ଚରିତ୍ର

    ଦୁଇଟି ପ୍ରୀତି ପାଖୁଡା ,

ସେ ବର୍ତ୍ମ ବିଗ୍ରହ ତୁମେ ତ ବିରହ

   ବିରହେ ଜୀବନ ଗଢ଼ା ।

ଜାଣେନା କାହିଁକି ମୋ' ନିଭୃତ ମନ

   କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ହୋଇ କାନ୍ଦେ ,

ରାଧା,ତୁମେ ସତ୍ୟ ସୁନିଷ୍ଠ ପ୍ରତିଷ୍ଠା

   ଭାବି ହୁଏ ରାଧେ ରାଧେ ।

ରାଧା,ତୁମେ ପ୍ରେମ,ପ୍ରେମର ପ୍ରତୀକ

    କୃଷ୍ଣ ତ ଘୋଷିତ ଯୁଦ୍ଧ ,

କପଟ,ଛଳନା,  ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତାରଣା

   ଥିଲେ ସେ ସ୍ୱୟଂ ସମୃଦ୍ଧ ।

ଜୟ ପରାଜୟ  ଯୁଦ୍ଧର ଭିତ୍ତିରେ

   ନୁହେଁ ହାର୍ଦ୍ଦିକ ବାଞ୍ଛିତ ,

ପ୍ରେମରେ ବିଜୟ ସାର୍ଥକ ବିଜୟ

   ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସ୍ୱୟଂ ସମ୍ଭୂତ ।

ଅମୃତସ୍ୟ କାହ୍ନା ଯୁଦ୍ଧସ୍ୟ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

   କାହାକୁ ରଖିବି ପ୍ରେମ ,

କୁହ ରାଧା ତୁମେ କାହାକୁ ବାଛିବି

   କରିବି ସାରଥୀ ମର୍ମେ ।

ବିଜୟର ଟୀକା ଚାହେଁନି ମୁଁ କେବେ

   ହିଂସା ଯୁଦ୍ଧ ଜରିଆରେ,

ଜିତିବି ଗୋ ରାଧା  ଜିତିବି ନିଶ୍ଚୟ

   ଡୁବି ମାନବ ପ୍ରେମରେ ।

ହୃଦୟ ହୃଦୟ ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ

    ଜିତିବି,ଜିତି ଚାଲିବି,

ମାନବେ ମାନବେ ପ୍ରେମ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି

    ସୃଷ୍ଟି ସୁନ୍ଦର ଦେଖିବି ।

ଆସ ରାଧା ଆମେ ବାଣ୍ଟି ଦେଇଯିବା

    କାହ୍ନା ପ୍ରେମ ରସାମୃତ,

ସେ ପ୍ରେମ ନିଆରା ନାହିଁ ତା କିନାରା

    ମାନବ ପ୍ରେମ ଅମୃତ !