ଅମୃତ ସନ୍ତାନ, ଖରାପ ଚିନ୍ତା ନକର

ଦଣ୍ଡିଆ ଥୋପରେ ବାଳିଆ ଧରିବା 

କାମ ଅଟଇ ଯାହାର

ଅମୃତ ସନ୍ତାନ କହିବାକୁ ଲାଗିବନି 

ଲାଜ କି ବିବେକର  ।

ଯେ ଡାଳେ ବସିଛି,ସେ ଡାଳ ହାଣୁଛି, 

ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଆପଣା ମଣି

ହେବକି ପିତା ମାତା, ବନ୍ଧୁ, ସହୋଦର 

ସ୍ନେହର ଗାର ଟାଣି  ।

କଥାରେ ଖାଲି ଆମ ଧର୍ମ କର୍ମ 

କୁଟୁମ୍ବ ମଣିବା ବିଶ୍ଵକୁ

ଅମୃତ ପରଷିବା ନାମେ ହଳାହଳ 

ବିଷ ଯାଏ ବାଣ୍ଟିବାକୁ  ।

କୁହେ ସମର ବୀର, ନିଜକୁ ବୋଲାଏ 

ଦୂନିଆର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧନୁର୍ଦ୍ଧର 

ହାତେ ଧନୁଶର, କି ଲାଭ କୁହ, ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ 

ଧ୍ୱଂସରେ, ଯଦି ହୋଇବ ପ୍ରସ୍ତର ।

ମନେ ରଖ, ଚିତା ଦହନ କରି ଥାଏ 

କେବଳ ମୃତ ଶରୀରକୁ 

ମାତ୍ର ଖରାପ ଚିନ୍ତା ଦହନ କରୁଥାଏ

ନିରନ୍ତର ସେହି ଜୀବିତକୁ ।

ବାରୁଦ ଗଦାରେ ଥୋଇ ଦେଇ 

ପକାଏ ବମ୍ ଯିଏ

ସେହି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଅମୃତ ସନ୍ତାନ 

କହିବକି କୁହ କିଏ  ।

ମାଟି, ପବନ, ଜଳ ସବୁ ତ ଦାନ 

ଏହି ପ୍ରକୃତିର,

ସବୁ ନିଜେ ଆବୋରିବାକୁ, ପାରିବକି

କହି ଅମୃତ ସନ୍ତାନ ନାମ ତୁମର ।