ଅମୃତ ପ୍ରେମ

 

ଏଇ ରାତ୍ରୀର   

ଘନଅନ୍ଧାରେ

   କିଏସେ ତରୁଣୀ କିଏ,

କରୁଣ କଣ୍ଠେ

ମୂର୍ଛନା ତୋଳି

   ବିରହର ଗୀତିଗାଏ ।

ଲୀଳାମୟୀ ଏଇ

ଧରଣୀ ଅଙ୍କେ

   କାଳିମାର ପଟୁଆର,

ଯେଦିଗେ ଚାହିଁଲେ

ଅନ୍ଧାର ଖାଲି

   ନିବିଡ଼ ଅନ୍ଧକାର ।

କିଏ ସେହି ବିରହିଣୀ ?

ଜୀବନର ମୋହ

ଏଡା଼ଇ ଆସିଛି

ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁର

ଅନୁରାଗ ଭରା

     ବଂଶୀର ସ୍ବନ ଶୁଣି ।

ଝିଲ୍ଲୀବଧୂର

ବୀଣା-ଝଂକୃତ

     ବୀଭାବରୀ-ଉଠେଗର୍ଜି,

ଜାଗ୍ରତଜନ

ହୃଦ-ଉପକଣ୍ଠେ

    ନୂତନ-ଭାବନାସର୍ଜି ।

କାଳଦୂତିକା-ସେ

ହୁଙ୍କାର ଛାଡେ଼

     ବିଟପୀ କୋଟରେଥାଇ,

ବଣ ଉହାଡ଼ରୁ

ବ୍ୟାଘ୍ର ହେଣ୍ଟାଳ

    ଶୁଭୁଅଛି ରହିରହି ।

କଲା ଭୀରୁ ଚିତ୍କାର

ଏକାଳେ ଶୁଭିଲା

ସୃଷ୍ଟିର ସେହି

     ମୋହନ ବଂଶୀ ସ୍ବର ।

ତରୁଣୀବରର

ମନ ଉପବନେ

     ଫୁଟିଲା କୁସୁମ ଆଶା,

ପ୍ରେମ ଗଦ୍ ଗଦେ

ଅଧର ପୁଟରୁ

    ନସ୍ଫୁରିଲା ଯହିଁ ଭାଷା ।

ଆଖିରତାରା-ତା

ଉଜ୍ବଳି ଉଠିଲା

    ଦପ ଦପ ଦପ ହୋଇ,

ପ୍ରିୟ ବାନ୍ଧବ

ସଂକେତ କିବା

    ବଂଶୀର ସ୍ବନ ଏହି।