ଅମ୍ଳାନ ପ୍ରେମ

           ‌  

ପ୍ରେମ ଏକ ପରିକଳ୍ପନା

ଯେଉଁ କଳ୍ପନାରେ ଅଛି

ବଞ୍ଚିବାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ମୋହନ,

ଯାହାର ସ୍ପର୍ଶ ରେ ଫୁଟେ,

ଅଫୁରନ୍ତ ପୁଷ୍ପ ର ଫୁଆର ,

ପୃଥିବୀର ବୁକୁ ଚିରି ବହି ଯାଏ 

ଚୀରସ୍ରୋତା ନଦୀ।

କେଉଁ ମାଦକତା ପାଇଁ

ଆଜି ହୁଏ ଆନମନା,

ବାଟତାର କେଉଁ ଆଡେ ?

କାହାର ମିଳନ ଆଶେ-

ସ୍ରୋତସ୍ଵନୀ ସିଏ ଦିଗରୁ ବିଦିଗ 

ଏତେ କଥା

ତାକୁ କିଛି ନ ଥାଏ ତ ଜଣା।

ଅମୃତ ଅମର ସିଏ,

ଯୁଗ ଯୁଗରୁ ଜୀବନ୍ତ,

ମୃତ୍ୟୁ ତାକୁ ଛୁଇଁ ନାହିଁ- କେବେ,

ପ୍ରଳୟର ପରିଭାଷା 

ବୁଝେନାହି ପ୍ରେମ,

ଯୁଗାନ୍ତ ର ଲିଭାଇନି ସେ

ଦୁଇ ଅକ୍ଷର।

ଏବେବି ପଞ୍ଚମ ତାନେ

ସଦା ଗୁଞରିତ

ବସନ୍ତ ର ମଳୟ ପବନେ।

କାଳିମା ର କାଳି ବୋଳିହୋଇ

ସଦ୍ୟ ସ୍ନାତ  ଉଜ୍ବଳିତ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ତିଥିର

ଏବେବି ବାଜୁଛି ବଂଶୀ-

ସାତସୁରେ, 

ରାଧା ଆନମନା।

ମାଦକ ପବନେ ଭରା

 ସେ- ଯମୁନା ତଟ,

ତମାଳର ଶୀତଳତା

 ଭରେ- ଶିହରଣ,

କଦମ୍ବ ର ପତ୍ର ଗହଳିରେ

ଶୁଭେପୁଣି କୋଇଲି ର

କୂହୁ କୂହୁ ସ୍ଵନ।

ଏବେବି ଅଧିର କରେ-

ଗୋପ ବଧୁ ମନ।

ପ୍ରେମ ସଦା ନୈସର୍ଗିକ

ସର୍ବଦା ଅମ୍ଳାନ।

ପୃଥିବୀର ମାଟି 

ଆଉ ପାଣି ପବନରେ-

ସଦା ସିକ୍ତ ପ୍ରେମ ର ସୁରଭି,

ଆକାଶ ଠୁ ପୃଥିବୀର ଯାଏଁ

ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଅସୀମ ତା ବୁକୁ।

ସେ ନ ଥିଲେ 

ଅସମ୍ଭବ ଗଗନରେ

ରବି ଆଉ ଶଶୀ।

ଅସମ୍ଭବ ବୃକ୍ଷଲତା,ଫଳପୁଷ୍ଫ 

ଆଉ ପୁଣି ଜଗତେ ଜିବନ,

ଯେମିତି ମୋ ଅଧା ଥିଲେ-

ଗୀତଗୋବିନ୍ଦର ବିନା,

କଳାକାହ୍ନୁ ମୋ କଳାବଦନ।