ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ

ଉଡି ଉଡି ଯାଏ ତୋର ଏହି ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ ,

କାହିଁକି ଏମିତି ହେଉଛି ସିଏ ,ଏବେ କାହିଁକି କେଜାଣି ?

ଆଗରୁ ଏମିତି କେବେ ସିଏ ହେବାର ଦେଖି ନାହିଁ ,

କହିବାକୁ ସତେ କଣ କିଛି ଚାହେଁ ଆମକୁ ସେହି ?

ପବନ ଆଗରୁ ଥିଲା ,ଥିଲା ସିଏ ତୁମ ଗଳାରେ,

ଏମିତି ଦେଖିନାହିଁ ତାକୁ କେବେ ବଡ଼ ଅମାନିଆ ହେବାରେ |

ଓଢଣୀ ପକାଇ ତୁମେ ଯେବେ ଆସି କିଛି କହୁଥିଲ,

ସେତେବେଳେ ସେହି ଓଢଣୀରେ, ତୁମ ତନୁକୁ ଘୋଡାଇ ରଖୁଥିଲ |

ତୁମର ସିଏ ଥିଲା ସାଥି ,ବନ୍ଧୁ ଆଉ ସହୋଦର ,

ବଡ଼ ସର୍ଗରେ ତାକୁ ତୁମେ କରୁଥିଲ କେତେ ଆଦର |

ମାନେ ଅଛି ଯେବେ ଭିଜି ଭିଜି ଆସୁଥିଲି ମୁହିଁ ,

ସେଇ ଓଢଣିରେ ଓଠକୁ ମୋର ପୋଛୁଥିଲା ତୁମେ ତହିଁ |

ଯେବେ ଆମେ ଦୁହେଁ ବସି ,ମନଖୋଲି ଗପୁଥିଲେ ପଡିଆରେ ,

ଆମକୁ ଲୁଚାଇ ରଖୁଥିଲ ତୁମେ ଏହି ଅମାନିଆ ଓଢଣିରେ |

ମନେଅଛି ମୋର ସେହି ସବୁ ଆମ୍ବ ବଗିଚାର କଥା ,

ଆମ୍ବ ତୋଳି ବାନ୍ଧୁଥିଲା ,ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ କାନିରେ ସଦା |

ସବୁବେଳେ ତୁମ ସହ ରହିଥିଲା ଗଳାର ହାର ପରି ,

ଆଜି ପୁଣି କାହିଁକି ସିଏ ହୋଇଛି କେଜାଣି ଏହିପରି ?

ତୁମେ ସବୁ ଶୁଣି ଚାପା ଚାପା ହସରେ ଚାହିଁ ,

କିଛି କହିବାକୁ ମୋତେ ଚାହୁଁଚ ସତେ ଏବେ ସେଥିପାଇଁ |

ମନ ମୋର ଥିଲା ତୁମ ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ ପାଖରେ ,

ବୁଝି ନପାରି ଖାଲି ଚାହିଁଥିଲି ତୁମକୁ ବିସ୍ମୟ ନାଆଁରେ |

ତୁମେ ଟିକେ ଅଭିମାନ କରି ,ବହୁତ ଲାଜେଇ ଗଲ,

ଲାଗିଲା ମୋତେ ତୁମ ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ କରୁଛି କଲବଲ |

ଭାବିଲି ଆହୁରି ପାଶେ ଯାଇ ଅମାନିଆ ଓଢଣିକୁ ଧରିବି ,

ଆଜି କାହିଁକି ଏପରି ହେଉଛି ସିଏ ବୋଲି ପଚାରିବି |

ଯେବେ ଯାଇ ପାଶେ ଧରିଲି ତୁମର ଅମାନିଆ ଓଢଣିକୁ ,

ତୁମେ ତାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଇ ,ମୋର ଛାତିରେ ଲୁଚାଇଲ ମୁହଁକୁ |

ଲାଗିଲା ମୋତେ ସତେ ,ବାନ୍ଧିଲା ଆମକୁ ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ ,

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ଦେଖାଉଥିଲା ସିଏ ତାର ଏତେ ଠାଣି |

ସେହି ଅମାନିଆ ଓଢଣୀ ବାନ୍ଧିଲା ଆମକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ,

ଗଢ଼ିଲି ସଂସାର ଆନନ୍ଦରେ ,ମୋର ପ୍ରିୟାର ଓଢଣୀ ପାଇ |