ଅକୁହା କଥା

ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଆକାଶେ ଚାତକୀ

ବର୍ଷାଜଳ ଟୋପେ ପାଇଁ

ବର୍ଷା ଆସିଗଲା ଚାତକୀର ଶୋଷ

ଏଯାଏ ବି ମେଣ୍ଟି ନାହିଁ I

ସାଗର ଲହଡି ନିତି କୂଳ ଛୁଏଁ

ସରେ ନାହିଁ ତାର ଆଶା

ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ବେଳାଭୂମୀ ତାର

ମନର ଅକୁହା ଭାଷା I

ନିରୋଳା ଖରାରେ ମରୁଯାତ୍ରୀ କଣ୍ଠୁ

ସ୍ଫୁରେନାହିଁ କିଛି କଥା

ବୁଝି କି ପାରିବ ମରିଚିକା କେବେ

ଶୋଷିଲା ପ୍ରାଣର ବ୍ୟଥା I

ପଥିକ ଖୋଜଇ ପାନ୍ଥଶାଳା ଆଶ୍ରା

ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲା ପରେ

ରାତିର ଅତିଥି ପାନ୍ଥଶାଳା ଦୁଃଖ

ପଚାରେନି କେବେ ଥରେ I

ଦୁଃଖର ପାହାଡ ମଥାରେ ବୋହି କେ

ନିରବରେ ଚାଲେ ବାଟ

ଜୀବନ ନଈରେ ବନ୍ୟାଜଳ ଆସି

ଉଛୁଳାଏ ଦୁଇ ତଟ I

ତଥାପି ଖୁସିରେ ସହି ଯାଇହେବ

ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଦାଉ

ସଖୀଟିଏ ଯଦି ହାତ ଧରିଥିବ

କିସ ଲୋଡା ତାର ଆଉ I