ଅଦୃଶ୍ୟ

ଅଦିନ ଝଡ ବତାସକୁ ଦେଖି
ତୁମେ ବେଶି ଡରୁ ଥିଲ ନା ?
ମୋତେ ଆକଟ କରୁଥିଲ,
କୁଆଡେ ଯାଅନି, 
ଜାବୁଡି ଧରୁଥିଲ ମୋ ହାତ
ବିଜୁଳି ଘଡଘଡି ବେଳେ ।

ଦେଖ, ଆଜି ଦମ୍ଭ ଧରି
ରାସ୍ତାରେ ଠିଆ ହୋଇଛି ଏକୁଟିଆ ।
ସହିବାକୁ ଝଡର ପ୍ରହାର ।

ଜାଣେ, ଝଡ ପରେ ନିର୍ମଳ ଦିଶିବ ଆକାଶ
ଫୁଟିବ ତା ଅଗଣାରେ ତାରା ଫୁଲ
ଗତିପଥ ବଦଳାଉଥିବା ନଈ
ପୁଣି ଅଟକି ଯିବ ।

ମୁଁ ତ କେବେ ଡରି ନ ଥିଲି ଝଡକୁ
ତଳେ ପଡି ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲି ହାତ
ତୁମେ କାନ୍ଦିଥିଲ, ଅବୁଝା ପଣ ନେଇ ।

ମନେ ଅଛି, ସବୁ କଥା
ପଛରେ ଛାଡି ଆସିଥିବା ଦିନ
ଗାଁ ଆମ୍ବତୋଟାରେ ଖରାବେଳ
ମାମୁଘର ବୁଲା
ନାକୁଆଳି ଗଡିଆର କାଚକେନ୍ଦୁ ପାଣିରେ
ଭାସୁଥିବା ଜହ୍ନର ମାୟା
ଲାଗେ ଆଜି ଫିକାଫିକା 
କାହିଁକି କେଜାଣି ।।

ଆଖିରେ ତ ଘେରି ଆସିଲାଣି ପତଳା ପରଳ।
କାଚର ଲେନ୍ସ ତଳେ ଦୃଷ୍ଟି ପାଏ ଯେତେ ଦୂର
ଦେଖୁଛି ମାଟି ଓ ଆକାଶର ସୀମା
କାହିଁ ତ ଥମୁନି ଅଦୃଶ୍ୟ ଝଡର ନୃତ୍ୟ
ଅଦେଖା ଭୂତାଣୁ ବି ଗ୍ରାସୁଛି ସଂସାର ।
ସାହସର ବନ୍ଧ ପକାଇବା ବେଳେ
ଆଶା ନିରାଶାର ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ
ମୋତେ ବାନ୍ଧି ପକାଉଛି, 
ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠାଉଛି 
ବାରମ୍ବାର ।

ଅଦୃଶ୍ୟ ସତ୍ତା ଭିତରେ ହଜିଥିବା 
ପରିଚିତ ମୁହଁମାନେ, ଆଖିକୁ
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶିବା ବେଳେ
ଜହକି ଆସୁଛି ଅଠାଳିଆ ଲୁହ,
ବେଦନାର ଅନ୍ତର୍ଭେଦୀ ଘାତ
ଝୁଣି ପକାଉଛି ରକ୍ତ ମାଂସର ଦେହ ।

ତଥାପି ଘର ବାଲକୋନିର ଫୁଲକୁଣ୍ଡ,
ଟେବୁଲ ଉପରେ ଥୁଆ ଫୁଲଦାନୀ
ଠାକୁର ଘରେ ସାଇତା ଧୂପକାଠି, 
ସବୁତ ସେମିତି ଅଛି
ଯେମିତି ତୁମେ ରଖି ଯାଇଥିଲ....।

କେଉଁ ଅଦେଖା ହାତ ଆଉଁସାରେ 
ସତେ ଯେମିତି ସେସବୁ ଦିଶୁଛି 
ଅଧିକ ସତେଜ, ସୁନ୍ଦର ।

*****