ଅବୁଝା ଜହ୍ନ

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବୁଝୁନାହିଁ କିଆଁ

ଅମାନିଆ ହେଲା ମନ ।

ଜହ୍ନକୁ ଦେଖିଲା ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିରେ

ଭାବିଲା ଅବୁଝା ଜହ୍ନ ।

ଅବୁଝା ଜହ୍ନକୁ ବୁଝାଇବ କିଏ

ଅଭେଦ ପୀରତି ତାର ।

କୁମୁଦିନୀ ପାଶେ ସଦା ରହିଥାଏ

କେବେ ନହୁଏ ଅନ୍ତର ।

ଭସା ବାଦଲଟା କୁଆଡୁ ଆସିଲା

ଜହ୍ନକୁ ଦେଲା ଘୋଡାଇ ।

ପୀରତିରେ ଭଟ୍ଟା ପଡିବ କାହିଁକି

କୁମୁଦିନୀ ଅଛି ଚାହିଁ ।

ଜହ୍ନ ଉଇଁବାରୁ ଫୁଟି କୁମୁଦିନୀ

ଚାହିଁଥିଲା ତା ପ୍ରିୟକୁ ।

ହଠାତ୍ ଆସିଲା ଭସା ବାଦଲଟା

ଉହାଡ କଲା ଜହ୍ନକୁ ।

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବୁଝୁନାହିଁ ଜହ୍ନ

ଚାଲିଯିବ ସେ ବାଦଲ ।

ଜହ୍ନ ଭାବୁଅଛି ତୁଛାଟାରେ ମତେ

କରେ କିଆଁ କଲବଲ ।

ଉଆଁସ ରାତିର ଅନ୍ଧକାର କଥା

ମନେ ପଡିଯାଏ ତାର ।

ବଇରୀ ସାଜେ ସେ ପୀରତିରେ ଭଟ୍ଟା

ପଡେ ହେଲେ ଅନ୍ଧକାର ।

ବରଷା ସୁଧାକୁ ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିରେ

ଚକୋରୀ ସେ କୁମୁଦିନୀ ।

ଟାକି ରହିଥାଏ କାନ୍ତ ଘନରସେ

ଚକୋରୀ ଯଥା କାମିନୀ ।

ଭସା ବାଦଲଟା ଭାସି ଯାଇଥାନ୍ତା

ବରଷା ଆସିଲା ଧାଇଁ ।

ଘୋର ଗରଜନ କରି ଆସି ଘନ

ଜହ୍ନକୁ ଦେଲା ଘୋଡାଇ ।

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ନ ବୁଝିଲା ଜହ୍ନ

ଅବୁଝା ହେଲା ତା ମନ ।

ବିଧିର ବିଧାନ କେ କରିବ ଆନ

ଏ ତା କପାଳ ଲିଖନ ।