ଅବସୋସର ଧୂଆଁ

ମନ ପାଖେ ପ୍ରିୟ ପହଞ୍ଚିଗଲଣି 

  ହୃଦୟ ଵା କେତେ ଦୂର 

ଅଡି ଵସିଅଛ ତୋଳିବାକୁ ତୁମେ 

   ମିଳନର ଛୋଟ ଘର ।

ସପନରେ ତୁମେ ଏବେ ବି ଭାସୁଛ 

   ଵାସ୍ତଵକୁ ଟିକେ ଫେର 

ପ୍ରୀତି ଓ ପ୍ରଣୟ ଛୁଇଁବାକୁ ମନା 

   ଲମ୍ବିଛି ଲକ୍ଷ୍ମଣଗାର ।

ସମାଜ ଗଢିଛି କେତେ କଟକଣା 

  ମାଙ୍ଗଳିକ କର୍ମ ପାଇଁ 

କେମିତି ଏଡିବା ଏରୁଣ୍ଡି ଡେଇଁବା 

  କଳଙ୍କର ଟୀକା ନାଇ ।

ଘର ପରିବାର କରିଦେଵେ ପର 

  ବିଶୃଙ୍ଖଳା ଆଚରଣେ 

ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନେ ଅଶାନ୍ତି ହୋଇଲେ 

   ଦୁଃଖକୁ ଯେ ଟାଣି ଆଣେ ।

ଜାତି ଜାତକ ଓ ଯଉତୁକ ପ୍ରଥା 

  ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ପ୍ରଚଳିତ 

 ସେ ବିଧିବିଧାନ ନ ମାନି କି ହେଵା 

  ନିୟମରୁ ବହିର୍ଭୂତ ।

ନୀଚ କୁଳେ ଜାତ ଵୋଲି ଅଭିଶପ୍ତ 

  ସୌଭାଗ୍ୟ ଯେ କୋଶେ ଦୂର 

ଜହ୍ନ ପାଇଁ କିମ୍ପା ଵଳାଇବି ମନ 

  ( ମୁଁ ) ଉଆଁସୀର ଅଶ୍ରୁଧାର ।

ପ୍ରେମୀ ମନସ୍ତାପ କିଏ ବା ମାପିଵ 

  ନିରିଦୟ ଏ ଦୁନିଆଁ 

ଵେଦନାର ବହ୍ନି କୋହଭରା ଧ୍ବନି 

  ଅବସୋସର ସେ ଧୂଆଁ ।

ଜାଳିଵି ଜାଗର ରହି ଉଜାଗର 

   ନିଃଶ୍ବାସ ମୋ ଥିବାଯାଏଁ 

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ରହିଥିଵି ଚାହିଁ 

   ପ୍ରେମ ଯଦି ଦୂରେ ଧାଏଁ ।

ମିଳନ ମନ୍ଦିର ତୋଳିବାକୁ ଦୁହେଁ 

  ନେଵା ଆଉ ଏକ ଜନ୍ମ 

ସାର୍ଥକ କରିବା ଆତ୍ମ ଅଭିଳାଷ 

  ଵିକଶିଵ ପ୍ରୀତିପଦ୍ମ ।

ପ୍ରେମ ନୈସର୍ଗିକ ପବିତ୍ର ଶାଶ୍ଵତ

  ସମ୍ପର୍କର ମଧୁଛନ୍ଦ 

ଅନନ୍ତ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଶ୍ରୀରାଧାଙ୍କ ଦୀକ୍ଷା 

  ଝରେ ନିତି ମକରନ୍ଦ ।