ଅଭୁଲା ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ନୀଳ ଉପତ୍ୟାକା 

ନୀଳ ଜଳଧାରେ 

ମନେ ପଡେ ସ୍ମୃତିଚି଼ହ୍ନ, 

ପ୍ରୀତିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୃଦେ 

ଅନୁରାଗ ଭରି 

ଆସିଥିଲା ନୀଳଜହ୍ନ l

ଝରିଗଲା ଯେବେ 

ମଧୁର ପରଶ 

ମୋ ହୃଦୟ ପାରାବାରେ, 

ପୁଲକିତ ତନୁ 

ଶିହରୀତ ମନ 

ପ୍ରଣୟର ତରଙ୍ଗରେ l

ତା ମିଠା ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ 

ମୋ ଲାଜୁଆ ଓଠରେ 

ଆଙ୍କିଦେଇଥିଲା ଛବି, 

ସେଇ ପ୍ରୀତିରାଗ 

ଶବ୍ଦ ହୋଇ ଝରେ 

ହୋଇ ମୁଁ ଯାଇଛି କବି l

ମହକୁଛି ଦେହ 

ମହକେ ମଳୟ 

କମ୍ପିତ ହୃଦୟ ମୋର 

ସେଇ ସ୍ପନ୍ଦନରେ 

 ଝଙ୍କୃତ ସେ ସ୍ମୃତି 

କବିତାର ମିଠା ସୁର l

ସାଗରଠୁ ନୀଳ 

ଗଭୀର ତା ପ୍ରୀତି 

ଆକାଶ ପରି ଗମ୍ଭୀର 

ଶ୍ରାବଣ ଧାରାଠୁ 

ଆହୁରି ଶୀତଳ 

ଚିରସ୍ରୋତା ପ୍ରୀତିଧାର l

ତା ନୀଳ ନୀଳିମା 

ମୋ ଦେହେ ରଚିଛି 

ସାଜିଛି ମୁଁ ନୀଳାମ୍ବରୀ, 

ତା ପ୍ରୀତି ପରଶେ 

ହୃଦ ବସନ୍ତରା 

ପ୍ରୀତିରେ ଯାଇଛି ଭର ।