ଅଭୁଲା ସେ ମୁହୁର୍ତ୍ତ କିଛି

ମନେପଡେ ଆଜି ଅତୀତର ସ୍ତୁତି

ବର୍ଷା ଭିଜା ସେଇ ରାତି ।

ଆକାଶ ଅଙ୍ଗନୁ ଝରି ପଡୁ ଥିଲା

ହୀରା ନୀଳା ସୁନା ମୋତି ।

ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସେଇ

ଅଝଟିଆ ପିଲା ଦିନ ।

ନସର ପସରା ପାଣି କାଦୁଅରେ

ନ ମାନେ ଅକଟ ପୁଣି ।

ବରଷା ଆସିଲେ ନାଚି ଡେଗି ପୁଣି

ଆନନ୍ଦିତ ହୁଏ ମନ ।

ମଝି ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ପାଣି ସୁଅ ଦେଖି

ଖୁସିରେ ଆନନ୍ଦ ମନ ।

ବହି ଖାତା ଚିରି କାଗଜକୁ ଧରି

କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ତିଆରେ ।

ପାଣି ସୁଅ ଧାରେ ଡଙ୍ଗାକୁ ଭସାଇ

ସାଙ୍ଗକୁ ବାରତା ଦିଏ ।

ଯୌବନର ପୁଣି ପ୍ରଥମ ପାଦରେ

ଭରିଥୁଲା ଶିହରଣ ।

ଝରଝର ହୋଇ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଧାରା

ଅଭୁଲା ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ।

ନିରବ ନିଥିର ବିଲ ବଣ ଧାରେ

ଅପରୂପ ଏ ଧରିଣୀ ।

ବର୍ଷା ଛୁଆଁରେ ଶିହରୀ ଉଠିଲା

ସବୁଜ ଓଢ଼ଣା ଟାଣି ।

ବିଜୁଳି ଦିଅଇ ଆଲୋକ ରୋଷଣୀ

କରତାଳି ଘଡଘଡି ।

ବେଙ୍ଗୁଲୀ ନାନୀ ଯେ ହୁଳହୁଳି ଦିଏ

ସଖୀ ସାଧବର ରାଣୀ ।

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ଏ ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ

ଆତ୍ମବିଭୋର ଏ ମନ ।

ବାଡ଼ ବନ୍ଧ କିଛି ନ ମାନିଲା ନଦୀ

କୂଳରୁ ହେଲା ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ପ୍ରଥମ ସୋପାନ ଯୋୖବନର ଧାରେ

ପହିଲି ବର୍ଷା ପରସ ‌।

ବର୍ଷାର ଚୁମ୍ବନେ ଧରା ବାସ୍ନାୟିତ

ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ଭାର ।

ଯୁଗାନ୍ତରୁ ଏଇ ପୃଥିବୀ କୋଳରେ

ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ ପ୍ରେମ ।

ବିପରିତ ଲିଙ୍ଗ ଆକର୍ଷିତ ହୁଏ

ସୃଷ୍ଟିର ଏଇ ନିୟମ ।

ମନ ଦର୍ପଣରେ ଉଦ୍ ଭାଷିତ ହୁଏ

ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ ମନୁ ।

ସମୟର ଚୋୖହଦୀରେ ଚିତ୍ରପଟ ଦେଖି

ଶିହରଣ ଖେଳେ ତନୁ ।

ବୟସର ଏଇ ଅପରାହ୍ନେ ପୁଣି

ଆଜି ବି ପ୍ରେମ ସାଇତା ।

ସୁନା ଫରୁଆରେ ରୂପେଲି ଘୋଡଣୀ

ଅଭୁଲା ସେ ମୁହୁର୍ତ୍ତ କଥା ।