ଅଭୁଲା ଅତୀତ

ଶୈଶବ ନଦୀର ଉଷ୍ମ ଜଳରେ

ଯଉବନ ଥିଲା କେତେ ସାତ ସପନ,

ଯୈାବନ ସାଗର ଲହଡୀ ବାରୀରେ

ଇତିହାସ ହେଲା ସେ ବଚପନ ।

ଘରେ ସଦାବେଳେ ଶୈଶବ କାଳରେ

ମନାସୁଥିଲୁ କେତେ ସ୍ଵାଧୀନ,

ଆଜି ସ୍ଵାଧୀନତା ଲାଗଇ ପିତା

ଘର ପଡିଯାଏ ବାରମ୍ବାର ସ୍ମରଣ ।

ମହୁଆ ମମତା ମିନତୀ ସୁନୀତା

ପାଣ୍ଡବ ନାମେ ଥିଲୁ ଆମେ ମହାନ,

ଜଳରେ ସ୍ଥଳରେ ଆକାଶ ଦୋଳିରେ

କଟୁଥିଲା ଦିନ ଆଉ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ।

ବାଲି ଯାତରାରେ ପିଜୁଳି ବାଡିରେ

ପରଜାପତି ପରି ଉଡୁଥିଲୁ ରଙ୍ଗୀନ,

ଭୋଜିଭାତ ଆଉ ମେଳା ମଉଛବେ

ମନାଉ ଥିଲୁ କେତେ ଜନମଦିନ ।

ଚାଟ ଗୁପଚୁପ ସେ ଦହିବରା

ଲାଗୁଥିଲା ଭଲ ରୋଲ ଚାଉମିନ,

ଦୂର ପରଦେଶେ ବିଦେଶେ ରହିଣ

ମନେ ପଡେ ମା ହାତ ଭାତ ତିଅଣ ।

ଚରିତ୍ର ଆମରି ଥିଲା ସଦା ନିର୍ମଳ

ଗଙ୍ଗାଜଳ ପରି କେତେ ଉତ୍ତମ,

ସାହି ପଡିଶାରେ କଲେଜ ପଢାରେ

ଥିଲା କେତେ ଆମ ନାମ ସୁନାମ ।

ସ୍କୁଲ କଲେଜ ଖେଳ ପଡିଆରେ

ଲାଗୁଥିଲେ ଝଗଡା ଯା ସାଥେ ଦିନ,

ଇଂଟରନେଟ ଫେସବୁକ ହ୍ୱାଟସଏପରେ

ସେ ସାଙ୍ଗ ଆଜି ପଡଇ ମନ ।

ଯାଆନ୍ତା ବଦଳି ମରୀଚିକା ପରି

ସେ କେତେ ବରଷ ଆଉ ଜୀବନ,

ଫେରି ଆସନ୍ତା କି ସେ ସ୍ୱପ୍ନିଳ ଦିନ

ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ ହରଷ ମନ ।

ନେଇ ଯାଆରେ ବିଶ୍ୱ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ସବୁ ସମ୍ପଦ ଆଉ ସବୁ ଯୈାବନ,

ଦିଅ ହେ ଫେରାଇ ସେ ଭରା ଶ୍ରାବଣ

କାଗଜ ନଉକା ସଙ୍ଗେ କାଳି କଲମ ।