ଅଭିଶପ୍ତା ଅପସରୀ

ଅଭିଶପ୍ତା ଅପସରୀ 

----------------------

ଆକାଶର ପରି ଉପରୁ ଦେଖିଲା ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲା ମର୍ତ୍ତ୍ୟ, 

ମଣିଷ ପରି ଯା ଦୂରୁ ଦିଶୁଥିଲେ ସେମାନେ ତ ସବୁ ଦୈତ୍ୟ।

ଉପହାର ଥିଲା ସାଥିରେ ଆଣି ସେ 

ସେବା, ସ୍ନେହ, ସୈ।ହାର୍ଦ୍ଦର,

କନ୍ୟା, ଜାୟା,ମାତା ଜନନୀ ରୂପରେ 

ଖର୍ଚ୍ଚ କଲା ସେସବୁର।

ସେ କି ଜାଣିଥିଲା ସର୍ବୋତ୍ତମ ସୃଷ୍ଟି 

ଦେବ ସମ ଏ ମାନବ,

ଆସୁରୀ ଗୁଣକୁ ଆପଣାଇ ନେଇ ସାଜିଛି ନିଜେ ଦାନବ।

କ୍ଷଣେ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ସୁନେଲି ସପନ ଚୁନା ହେଲା ସୁନା ମନ,

ଖୀନଭୀନ କରି ସୁନ୍ଦର ଶରୀର

ଶାଗୁଣା କଲେ ଭୋଜନ।

ଭାବ ଥରେ ଭବେ କି ତିଷ୍ଠି ପାରିବ

ନାରୀ ବିନା ଏ ପୁରୁଷ,

ଘୃଣ୍ୟ ପାଶବିକ ପ୍ରକୃତି କରିବ

ମନୁଷ୍ୟ ଜାତିର ଶେଷ।

ହୁଅ ସାବଧାନ ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ସମାଜ

ସ୍ତ୍ରୀର କର ସମ୍ମାନ,

କର ପ୍ରତିକାର ନିଜ ବିନାଶର

ଧରା ହେଉ ସ୍ବର୍ଗ ସମ।

©® ଜ୍ୟୋତି ରଞ୍ଜନ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ