ଆଉ ଜଣେ ପ୍ରତିମା ନାୟକ

ଗୋଧୂଳି ସମୟ ସେ ଯେ

ଗାଈଗୋରୁ ଫେରୁଥିଲେ ଘର,

ଅସ୍ତଗାମୀ ଫିକା ସୂର୍ଯ୍ୟ 

ବୁଣୁଥିଲା ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣୀ କର ।

ପକ୍ଷୀ କୁଳ ରାବୁଥିଲେ

ଭାଙ୍ଗିଥିଲା ସନ୍ଧ୍ୟା ନୀରବତା,

ପିଲାମାନେ ଖେଳୁଥିଲେ

ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ହେଉଥିଲେ କଥା ।

ଯାଉଥିଲି ଚୁପ୍ ଚାପ୍

ହଠାତ୍ ମୋ ପଡ଼ିଲା ନଜର,

ପୁରୁଣା ବାନ୍ଧବୀଟିଏ

ଆସୁଥିଲା ହୋଇ ତରବର ।

ରହିଗଲା ଦେଖି ମୋତେ

ଦୁହିଁଙ୍କର ମିଶିଲା ନୟନ,

କଲେଜରେ ପଢ଼ୁଥିଲୁ

ତାକୁ ଦିନେ ଦେଇଥିଲି ମନ ।

ପଚାରିଲି ଭଲ ଅଛ?

ଫିକ୍ କିନା ହସିଦେଲା ଧିରେ,

ବଦଳିଛି ହସ ତାର

ଫୁଟି ଦିଶେ ଶୁଖିଲା ଅଧରେ ।

ବୟସର ଦାଗମାନ

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଆସ୍ଥାନ ଜମେଇ,

ଖେଳୁଥିଲେ ଲୁଚକାଳି

ଶୃଙ୍ଗାରର‌ ପଛେ ଲୁଚିଯାଇ ।

ଦିନ ଥିଲା ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା

ପଢ଼ୁଥିଲା ଅର୍ଥନୀତି ପାଠ,

ବାପା ଥିଲେ ଭାଇ ଥିଲା

ଥିଲା କେତେ ବଞ୍ଚିବାର ବାଟ ।

କୋମଳାଙ୍ଗୀ ଲଳନା ସେ

ଥିଲେ ତାର କେତେ ପ୍ରଶଂସକ,

ମୁଁ ଯେ କଳା କଳେବର

କେମିତି ତା ହୁଅନ୍ତି ପ୍ରେମିକ?

କେବେ ମୁହିଁ କହିନାହିଁ

ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ମୁହଁ ଖୋଲି,

ପାଠ ପଢା ସରିଗଲା

ମୋତେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା ଦିଲ୍ଲୀ ।

ଏତେ ଦିନ ପରେ ତାକୁ

ଦେଖିଲି ଯେ ମୋ ଛୋଟ ସହରେ,

ତା ଠାରୁ ମୁଁ ଜାଣିଲି ସେ

କାମ କରେ କିରାଣୀ ଭାବରେ ।

ଚାଲିଗଲେ ବାପା ଭାଇ

ମହାମାରୀ ଖାଇଗଲା ମୁଣ୍ଡ,

ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପାଇଁ

ବୁଲିଲା ସେ କେତେ ଘରଦାଣ୍ତ ।

ଶେଷରେ ସେ ଠିଆ ହେଲା

କାମ କରି ପୋଷିବ ତା ପେଟ,

ସରକାରୀ ନୁହେଁ ତାର

ଚାକିରୀଟା ପୁରା ପ୍ରାଇଭେଟ ।

ମହାମାରୀ ଲୁଟିନେଲା

ରୂପ ରଙ୍ଗ ଦେହ କୋମଳତା,

ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ମରିଗଲା

ଭୁଲିଛି ସେ ବାହା ହେବା କଥା ।

ଦି ପଦ କଥାରେ ତାର

ଆଖି ମୋର ଆସିଲା ଜକେଇ,

ବିଦାୟ ନେଇ ମୋ ଠାରୁ

ଚାଲି ଗଲା ମୁଣ୍ଡକୁ ସେ ନଇଁ ।

ପ୍ରତିମା ନାୟକ ପରି

ଭାରି ଦୃଢ଼ ମନୋବଳ ତାର,

ଚାଲିଗଲା ହସି ହସି

ଆଖିରେ ମୋ ଲୁହ ଧାର ଧାର ।