ଆଶା

ଝଡ, ବର୍ଷା, ଘନ ଅନ୍ଧକାରରେ 

ଧରି ଛତା ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ

ଛିଡା ହୋଇ ଭୟଭୀତ ମନ ସହ

ଘଡ଼ିସନ୍ଧି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଖୋଜେ ସନ୍ଧାନର ବାଟ ।

ଧଳା ଆକାଶର କଳା ବାଦଲକୁ ଚାହିଁ

ଥର ଥର ମନରେ ସେ ଭାବୁଥାଏ କେତେ କାହିଁ

ଅଜଣା ପଥରେ ଏକୁଟିଆ ହୋଇ

ଛନ୍ଦି ରହେ ଅନ୍ଧାରରେ ବାଟବଣା ହୋଇ ।

ମନରେ ଜାତହୁଏ ଉଦାସିନତାର ଭାବ

ତଥାପି ଆଶା କରେ ସାହାଯ୍ୟର ହାତ

ଆଲୋକକୁ ଖୋଜି ସେ ଅନ୍ଧାରରେ ବୁଡେ

ଆଲୋକର ଆଗମନ ପାଇଁ ସେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୁଏ ।

ସମୟ କ୍ରମେ ଆସିଥାଏ ସମୟରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ 

ଅତିବାହିତ ହୁଏ ସେହି ଘଡି ସନ୍ଧି ମୁହୂର୍ତ୍ତ 

ଆଗମନ ହୁଏ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ତୀର୍ଯ୍ୟକ କିରଣ

ପ୍ରସ୍ଥାନ ହୁଏ ଘନ ଅନ୍ଧକାରର ।

ଏବେ ନୀଳ ଆକାଶରେ ଦେଖାଯାଏ ଧଳା ବାଦଲ

ତା' ମଧ୍ଯେ ଶୋଭାପାଏ କିରଣର ପ୍ରତିଫଳନ

ସଫା ଗଗନରେ ଫୁଟେ ଏକ ସୁନେଲୀ ହସ

ଦେଖି ଏହା ଲିଭିଯାଏ ବିଗତ କଷ୍ଟ ।