ଆଶା

ମନେ ପାଞ୍ଚିଥିବା ସ୍ବପ୍ନ ଆଶା ହୋଇ

ସଞ୍ଚିଥିଲା ମଧୁକୋଷ,

ଭୃଙ୍ଗବର ସାଜି ମତ୍ତ ଆକାଶରେ

ଉଡିଥିଲି ବହୁ କୋଶ ।

ପାଇବା ସହିତେ ଆଶା ଥିଲା ଯେଉଁ

ରଚି ହାସ ମଧୁ ଲାଗି,

ନେଇଥିଲା ବାହି ଡେଣା ଛାଟି କ୍ଷୁଦ୍ର

ମୋ ହୃଦୟର ଉପଭୋଗୀ ।

ସ୍ଵପ୍ନ ତିନ୍ତିବାକୁ ଆଶା ଥିଲା ବିଞ୍ଚି

ପରିଣତ ମନସ୍କାମ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ତାର ତୂର୍ଣ୍ଣ ଗତି ଧରେ

ବିଶ୍ଵାସ ହୁଏ ତା ନାମ ।

ତେଣୁ କିଛି ସ୍ବପ୍ନ ସତ ହୋଇଥିଲା

ବିଶ୍ଵାସ ଅଝାଲ କରି

କରମ ଆହୁଲା ମାରି ଅବିରତେ

ଚାଲୁଥିଲା ମୋର ତରୀ ।

ତହିଁ ଛାଡିଦେଲି କିଛି ଆଶା ଯେବେ

ଠୁଳ କରି ସ୍ବପ୍ନରାଶି,

ବଡ଼ ଅନୁଭବେ ବାରି ମୁଁ ପାରିଲି

ଆଶା ବିହୁନେ ପ୍ରକାଶି ।

ସୁଖର ଲାଳସେ ଆଶା କିବା ମୋର

ଛାଡି ଆସିଲି ଅନ୍ୟତ୍ର,

ଥାଇ ବି ସୋଦର ଅନ୍ଯ ପୁତ୍ର କିବା

ହୋଇପାରେ ତ୍ୟଜ୍ୟପୁତ୍ର ।

ତେଣୁ ସୁଖ ସ୍ଵପ୍ନ ଲୋଡେ ଆଶା ସଦା

ବାସ୍ତବତା କରି ଠୁଳ,

ସୃଜଇ କଳ୍ପନା ମୂଳାଧାରେ ଭାଇ

ଅଭିଳାଷେ କୌତୂହଳ ।

କୌତୂହଳେ ସିନା ବିଶ୍ଵାସ ଅଝାଲେ

ପବନ ମାରେ ଲପଟି,

ତହିଁ ବାହି ପୋତ ଦୂର ଚକ୍ରବାଳେ

ପାରେ ସାର୍ଥକକୁ ସାଉଁଟି ।

ମନ ଊଣା କରି ଆଶାର ବୋଇତ

ରଖନି ଦରିଆ ଅନ୍ତେ,

ଅଜ୍ଞେୟ ଛବିରେ ରାଜଇ ଅଲକ୍ଷ୍ୟେ

ତରଣି ଗୋଟି ଦିଗନ୍ତେ ।

ତା ଆଲୁଅ କଞ୍ଚିକୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି

ନିରେଖି ହୃଦ ପଥରେ

କଷଟିର ଖାଦ ଭରିବ ଆସ୍ଵାଦ

ଆଶା ଭରି ଅଗୋଚରେ ।

ଜନ୍ମ ଚକ୍ର ତହିଁ ଖଣ୍ଡି ପଡିଯାଇ

ଲୋଟେ ବିଭୁ ପଦାମ୍ଵୁଜ,

କରମଫଳକୁ ଆନେ କିବା ନର

ଦେଖିଛି ହୁଏ ଅରଜ ।

ଆପଣା କରମେ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣଶସ୍ୟ ଖେଳେ

ସ୍ବପ୍ନିଳ କେଦାର ପୁଞ୍ଜି,

ତହିଁ ଅମଳିନ ଅମଳ ଧାନର

ସାର୍ଥକତା ହୁଏ ଭୁଞ୍ଜି ।