ଆମେ ବି ବଞ୍ଚିବା

ମୌନାବତୀ !

ସ୍ବପ୍ନରେ ବି ଚୁମାଟିଏ ଦେଲେ ତୁମେ

ହାଡୁଆ ଗାଲରେ ଅଡ଼ୁଆ ଭାବନା ସବୁ

କବିତା ପାଲଟି ଯାଏ।

ଛିଣ୍ଡା ଛିଣ୍ଡା ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଯୋଡ଼ି ହୋଇ

ସାର୍ଥକତା ର କଢିଟାଏ ଫୁଟିଯାଏ

ଇଛାହୁଏ ପ୍ରତି ଦାନରେ ମୁଁ ବି ଦିଅନ୍ତି

ଲାଜର ରୋମାଞ୍ଚ ରେ ତୁମ ଗାଲର ଗାଲିଚା ବି

ରକ୍ତର ଗୋଲାପ ଙ୍କୁ ନେଇ ଝଟକି ଉଠନ୍ତା

ସକାଳ ର ରକ୍ତିମ ଲାଲ ସୁରୁଜ ପରି

ଭାବନା ହିଁ ଭାବନାରେ ରହିଯାଏ

କଞ୍ଚା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ

ପାହାନ୍ତାର ଶୀତୁଆ ହାଓ୍ବାରେ

ଚାରିପାଖେ ଜମିଯାଏ

ଶୂନ୍ୟ ତାର ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଭିଡ଼

ତମ ପ୍ରାପ୍ୟ ବାକି ରହେ

ଏମିତି ତ ଚାଲିଛି ଦୁନିଆ

ଶତାବ୍ଦୀ ର ବୋଝ ବହି ବଞ୍ଚିଛି ମଣିଷ

ତଥାପି ଆମେ ବି ବଞ୍ଚିବା।।