୧୬. କୁହୁଡି କାନ୍ଥର ସେପାଖେ

ସଂସାରର ସାଂସାରିକ ମୋହ ମାୟାର 

ମିଛ ସମ୍ପର୍କର ଆଢ଼ୁଆଳରେ 

ଜୀବନ ଦୋଳାୟମାନ ହେଉଥାଏ

ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ବନ୍ଧନରେ ।

କେବେ ସ୍ୱାର୍ଥପାଇଁ ବଳି ପଡେ ସମ୍ପର୍କ

ପୁଣି କେବେ ହୁଏ ଚ୍ଛିନ୍ନ

ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନର ଡୋର ବି ଛିଡ଼ିଯାଏ 

ଲଗାଇ ଦେଇ କଳଙ୍କର ଚିହ୍ନ ।

ସବୁ ଅନ୍ଧାର ଦିନ ଭଳି ମନେ ହୁଏ 

ଚନ୍ଦ୍ରମାର କ୍ଷୀଣ ଆଲୋକରେ

ନିଜ ଆପଣାର ବୋଲି ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟୁଥାଏ

ଛୁରା ମାରି ପିଠି ପଛରେ ।

ଆପଣାର ମିତ୍ର ପୁଣି ଶତ୍ରୁ ପାଲଟିଯାଏ

ବାଧା ଦେଲେ ସ୍ୱାର୍ଥ ସାଧନରେ 

କରୁଥାଏ କେତେ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଶିକାର

ନିଜ ଅଭିନୟ ଅନୁସାରେ ।

ସେଇ କୁହୁଡି ଘେରା କାନ୍ଥର ସେପାଖେ

କେହି ତ ନଥିଲେ ନିଜର 

ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅରେ ଦିଶୁଥିଲା ପ୍ରକୃତ ରୂପ

କେତେ ପୁଣି ଆପଣାର ।

ମଳିନ ପଡୁଥିଲା ବାସ୍ ସମ୍ପର୍କର ଛାପ

ନିଲାମ ହେଉଥିଲା ବଜାରରେ

ବିଶ୍ୱାସକୁ ଆବୋରି ନେଉଥିଲେ କେତେ

ନିଜ ହାତ ପାପୁଲିର ଭାଗ୍ୟ ଭିତରେ ।

ପୁଣି ଦେଖା ଯାଉଥିଲା ଉଜ୍ବଳ ଆଲୋକ

ଜୀବନର ଭିନ୍ନ ଏକ ମୋଡରେ

କୁହୁଡିକୁ ଆଡେଇ ଦେଇ ପଡୁଥିଲା ସତେ

ଭାଙ୍ଗି ଯାଉଥିବା ସମ୍ପର୍କ ଉପରେ ।