माणुसकीची राखी

रमेश एक अनाथ युवक होता. अनाथ असल्यामुळे त्याची सदैव मस्करी व्हायची.

त्याला एक मनुष्य म्हणाला.

" तुला नातेवाईक कोणी नाही.

   तुझं अस्तित्वच कशाला आहे मला समझत नाही. "

अजून एक गृहस्थ म्हणाले.

" याला घर देणे ही अशक्य गोष्ट.

    भामट्यांबरोबर घेणं देणं हे तर आहे स्पष्ट. "

    एक वृद्ध गृहस्थ म्हणाले.

    " याला आपल्या चाळीत जागा नाही.

       याला इथून चालता करा कसाही. "

     इतक्यात एक युवती आली.

    " फक्त अनाथ असल्यामुळे कोणी होत नाही असभ्य.

     मुळात असे विचारवृत्ती असणे हे मोठे दुर्भाग्य. "

    एक मनुष्य मस्करीत म्हणाला.

   एवढाच दयाभाव आहे तर याची सोय तूच करावी.

   आणि आमच्याकडून याच्या विषयी सकारात्मक मत नसल्याची शमा असावी. "

रमेश कुतज्ञ झाला.

" माझी बाजू समजण्यासाठी मी कृतज्ञ आहे.

   पण मला तुमची चिंता आहे. "

युवती हसली.

" माझ्या भावासमोर कोणाची होईल हिम्मत.

   मोठ्या मोठ्या नारधमांना दाखवेल आपली करामत. "

रमेश म्हणाला.

" अश्या विराला भेटण्यास माझी आहे उत्सुकता.

   जो गरज पडल्यास दाखवतो विरता. "

   युवती ने आरशा दाखवला.

  " तू स्वतःला समजण्यास का असमर्थ ठरला.

    आता तू अनाथ नाही कारण तुझ्यात मला एक बंधू मिळाला. "

त्या दिवसापासून रमेश ला कोणी अनाथ म्हणाले नाही. त्या युवतीने त्याला शिक्षण दिले. रमेशला नौकरी ही लागली.