वाट पाहतो अंताची

बालपणीचे सुख अनुभवले, तू बाबांचा धरून हातात हात |

त्यांच्याच पाठिंब्याने तू केलीस प्रत्येक संकटावर मात ||

कधी भरवला घास त्यांनी, आपल्या काढून ताटातून |

कधी हौस पुरवली तुझी, पैसे खर्चून कर्जातून ||

कळलेच नाही कधी तुला, तू बोट सोडले बाबांचे |

कॉलेज मध्ये वावरताना, थवे जमवले मित्रांचे ||

कधी मिळाली मोठी नोकरी, केली परदेशी वारी |

परदेशी पाठवण्यासाठी, बाबा करती रिती तिजोरी ||

वाट पाहती आई-बाबा, परतून येईल पुत्र कधी |

आठवणी काढता आईच्या नेत्री, धार अश्रूंची अधी-मधी ||

आई वारली, फोन बाबांचा आला जेव्हा सांगाया |

परदेशस्थ पत्नी सवे तू निघाला होता पर्यटना जाया ||

"उरकून घ्या क्रियाकर्मे, येईन नंतर कधी मी भेटायला" |

शेवटचे हे शब्द पित्याच्या, टोचत राहती हृदयाला ||

वर्षे लोटली चार-पाच, अन पिता काढतो आठवणी |

बालपणीचा फोटो तुझा, तेवढीच स्मृतींची साठवणी ||

पण येऊन अचानक एके दिवशी बोलतोस तू बाबाला |

"बंगला मोठा इतका ठेवून, करणार तुम्ही काय भला? ||

विकून टाका पैसे मिळतील, गिऱ्हाईक मी घेऊन आलो |

राहण्यासाठी तुमची सोय, मी वृद्धाश्रमी करून आलो" ||

'जगावे की मरावे' हा यक्षप्रश्न पडला ज्याला | 

मरणासम जीवन देऊन काळकोठडी दिली तू त्याला ||

बंगल्यामध्ये राहण्याची हाव नव्हती रे कधीच त्याला |

तुझ्या एका हाकेसाठी जन्मभरी तो आसुसला ||

बोट धरुनी ज्या बापाचे बालपणी तू शाळा शिकला |

त्या बापाच्या अंतिम समयी तू वृद्धाश्रम त्या दाखवला ||

विसरू नको तू चक्र गतीचे, उद्या तूही होशील पिता |

पुत्र तुझा मग दावील तुजही, वृद्धाश्रमाचा रस्ता रिता ||