सूर्यास्त

अस्तांचलगामी भास्कर हा ,

सोनेरी प्रकाशात न्हाऊन निघाला.

आभा त्याची तेजाळली ,

प्रभावलयात शोभून दिसला .

वनराईतून अलगद निघाला ,

रेखाटने वृक्षराजींची सुंदर .

शांत ,निरव वातावरणात ,

भासे प्रौढासारखी धीर गंभीर .

सुवर्णमयी प्रतिबिंब विलसते,

जलाशयाची शोभा वाढते .

विश्वकर्म्याने हातात धरली ,

कांडी जादूची स्थिरावते .

सुख-दुःखाचे स्मरण होते ,

तम-प्रकाशाचा पाहून खेळ .

जाईल निघून चुटकीसरशी,

आलेली क्लेशदायक वेळ .

अस्ताचा शेवट उदयानेच होतो,

स्मरणात नेहमी असते ठेवायचे .

आली संकटे जगी लाख तरीही,

आनंदाने हसत स्विकारायचे .