मरणकळा - दिलीप जाने

तुला आता एकट्यानच 

सवय करावी लागेल जगायची

ज्या पंखांमध्ये तू बळ पेरलंस

आभाळ पेलण्याचं सामर्थ्य दिलसं

सक्षम केलस उभं राहायला

स्वतःच्या सामर्थ्यावर

ती पाखरं उडून गेलीत दूरवर

रमलेत आपल्या चिमण्यांसोबत

आपल्या हक्काच्या घरात

पोराबाळांसह मोठ्या सुबत्तेत 

हे ही उजाड उदास अवकळा आलेलं

मरणकळा भोगणारं एकाकी

घर तसं तुझ्या पूर्ण हक्काचं

पोरं असून वांझपण वाट्याला आलेलं

येथल्या रंग उडालेल्या भिंती 

सताड उघडी दारं अन् खिडक्या

अगदी तुझ्यागत ..

सारं काही तुझं...फक्त तूझंच

साठवत रहा त्यांना कितीतरी वेळ 

आपल्या थिजलेल्या डोळ्यात

दाटलेल्या आसवांच्या पडद्याआडून

गतकाळाच्या गोड स्मृती उजाळत

आठवत रहा खालेल्या खस्ता

आयुष्यभर उपसलेले कष्ट 

क्षणोक्षणी पचवलेले अपमान 

कोणाकोणासाठी माहित नाही

भिंतीवरल्या तसबिरीतून मात्र

बघताहेत दोन करूण डोळे

तुझी असहायता तडफड

अन् जीवाची होणारी घालमेल

शुन्य नजरेनं पहात राहतोस

अर्ध्यावर डाव मोडून गेलेल्या

त्या जीवनसाथीच्या तसबिरीकडे एकटक

कितीतरी वेळ गतस्मृती उजाळत

तशा आठवणीही उगळतात लख्ख 

मनःपटलात खोलवर दडलेल्या

अश्वत्थाम्याच्या भळभळत्या जखमेगत

खोलवर साचलेल्या