मिळती सकळां गौळणी
मिळती सकळां गौळणी
मिळती सकळां गौळणी ते बाळा ।
लक्ष लाविती डोळां कृष्णमुखा ॥१॥
धन्य प्रेम तयांचे काय वानुं वाचें ।
न कळे पुण्य त्यांचे आगमानिगमां ॥२॥
आदरें गृहा नेती मुख पैं धृताती ।
जेवूं पै घालिती दहींभात ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रेमाची पैं लाठी ।
धांवुनी इठी मिठी घेतो बळें ॥४॥