कळी

झाडावरची ती कळी हळूहळू उमलली

रूप घेऊन फुलाचे ती जग जिंकाया निघाली

तिचा डौलदार बांधा तिचा सुगंध निराळा

गर्व न करता तिने तो इतरांस अर्पिला

तिच्याजवळ होते वातावरण प्रफुल्लित करण्याचे यंत्र

आपल्या सुगंधाने तिने साऱ्यांनाच केले मोहित

वेळ आली जेव्हा तिची कोमेजण्याची

हसत हसत जगाचा निरोप घेण्याची

खंत न करता झाडावरून गळून पडली

आईच्या कुशीतच तिची प्राणज्योत मालवली

माहित होतं तिला,

जीवन म्हणजे नाही फक्त फुलणं आणि कोमेजणं

त्या दोहोंच्यामध्ये जे असतं तेच खरं जगणं