काटा
काटा
रुते काटा काळजात
मन मनात आक्रोश
दावू वेदना कुणाला
कोठे मिळेल प्रकाश
डोळा पूर आसवांचा
कसा घालावा रे बांध
दुरावल्या नात्यानांही
मन मना तूच सांध
अहं धरून मनात
अंहकार विसावला
नादी लागून माणूस
माणूसकी विसरला
मर्म नात्यांचे सर्वांना
हळूवार ते कळावे
वेदनांना जाणावया
हवे मनही हळवे