गाठोडं

रिकाम्या हातांनी 

मुक्या पावलांनी 

हिरव्याकंच्च शांततेत

सीलबंद ओठ घेऊन 

दुःखाच मुळ शोधत 

भिजलेल्या डोळ्यांच्या कडा लपवत

अंगणातल्या निशीगंधाशी केलेला करार आठवत 

आणि ....

आताशा त्या वठलेल्या निशीगंधाच्या सावलीकडं एकटक बघताना

पाय उगीचच पाऊलवाटेत गुरफटत जातायत

आणि मन मात्र उत्तर नसलेल्या प्रश्नांतच हरवून जातंय

आणि ...

या सर्वातून बाहेर पडून 

सहज मागं पाहिलं तर

दूरवर ओयाॕसिसात एक प्रतिमा दिसली

त्यात थकल्या भागल्या अवस्थेत 

दुःखांच एक गाठोड पडलेलं दिसलं 

त्या दिशेनं पाय ओढत ओढत गेलो तिथंवर

तर..

लक्षात आलं .....

ते तर मृगजळ होतं 

दुःखाचं मुळ मात्र अजूनही सापडलंच नाही न् 

आणि हातही रिकामाच राहिला 

पावलही मुकीच राहिली आणि 

ती हिरवाकंच्च शांतता मात्र 

जास्तच भयावह वाटू लागलीय