चौकट

डोळे निरखून पाही चित्र,

कोण जाणे कोणत्या विचारे गर्क,

भिरभिर करी नजर सारखी,

वेगळा माणूस, वेगळे तर्क...

क्षणात राजा आज्ञा देई कळते,

शिपाई निघाला आपल्या वाटे,

की सौख्याचा कुणी घेई उपभोग,

दुजा नाचता करी लढाया धाटे...

उजेड ओंजळ भरुनी आहे,

कुठे रात्र काळोख्याची वैरी,

जगासामोरी दिखावा ज्याचा,

दिसतो नवा आरशासामोरी...

चार भींतीमध्ये शांत होते,

दमलेली कष्टाळू काया,

जिथे नाही आधाराला कुणी,

तिथे आभाळ स्वतः धरते छाया...

रंगांमध्ये भिजून निघाले विचार,

अर्थ शोधण्याची गहिरी अट,

कळला तर अर्थ वा सारेच निरर्थक,

शेवटी ज्याला त्याला..आपापली बुद्धीची "चौकट"...! 

शेवटी ज्याला त्याला..आपापली बुद्धीची "चौकट"...!