नभीचे काहूर ही क्षमेल

आसमंतात सुर एकाकी भिनला

अंधुक काळोखी डोळ्यात भरली

असा या नभी काहूर उठलय पुन्हा

काळजीचा सुर घेतो जगाचा ताबा

सांगा जगायचं कसं क्षणही इथे थकले

भेसूर वाटती आश्वासक शाब्दिक वचने..

जगण्याच्या आशा येतील नजरेत परतूनी

भय धुक्याची ही चादर हटेल कधीतरी

काळ देतोच की नियतीला आव्हान

जगण बनत अवघड वाटेवरच ते वळण

क्षितिजाची किनार कधी जास्तच गडद

काजळी भरली नयानही घेते भय टिपून

पापणी सहज घेते मिठित भयास कोडूंन

श्वास देतो आश्वासक मधाळ आवाज

क्षितिजा पल्याड असतं ते जग आपल

काळोखीच धुक  सहज सरत बाजुस

भयाच काहूर क्षणिक आजार ठरतो

भार मनावरचा सहज हलका होतो

या नभीच हे काहूर ही क्षमेल नक्कीच

विश्वासचा अधार अंतरीचा आवाज देतो