बुद्ध

घाव वर्मी जगा सोडताना

पाहतो बुद्ध तो पेरताना

 झाड रक्ताळले तोडताना

 पाखरे पांगली सोडताना

 

 मित्र होऊनी आधार होतो

 वैर का प्राण तो खोडताना

 माणसा सावली नित्य झालो

 घाव वर्मी जगा सोडताना

 नाचलो गायलो अन्न देता

 हृदयी दुःख ते मोडताना

 ऊन्ह सोसून छाया जनाला

 ती मनी वेदना फोडताना