बाप

बाप झिजला रं माझा

बहरायला शिवार

केलं सिंचन घामाचं

सोनं पिकाया वावर

नाही थांबला तो कधी

जरी शिणला थकला

आसमानी संकटाला 

कसा नाही तो झुकला 

मिळालंच नाही कधी

त्याला कष्टाचं त्या मोल

फिरवली नाही त्यानं

काळ्या आईला पावलं 

दोन घासासाठी राबे 

नवं दुसरं असं काही

रोज आभाळी पायत

याच चिंतेत तो राही 

कवा व्हायची रं दूर

माया बापाची काळजी 

कवा मिळेल सुखाची 

दोनं वेळं पोळी-भाजी