अर्पण

हिन सोड वाहुरीच

मन रान काहुरीच

रचला हा दोष माझा

गुणगान दुश्मनाच

धग धग धगता देह

विजला हा गुमान 

होता शत्रू आपलाच

मोर नाचे तो रानात.

भुके पोटी बाप्प राबे

करपल्या त्या शेतात

काय असा ठाव मांडा

नशिबानं नशिबात

हिन सोड वाहुरीच

मन रान काहुरीच

रचला हा दोष माझा

गुणगान दुश्मनाच

घर सार विकुरल

वळविन पोकरल

देवाचा देव कळला 

मायेच्या या पदरात

थक झालं हे जगणं

गाव सोडला नाही 

ठोकर खात जातोय  

 अजुन स्वर्गात.

हिन सोड वाहुरीच

मन रान काहुरीच

रचला हा दोष माझा

गुणगान दुश्मनाच