પહેલી રાત - Byond the Bed

વાદળ ગરજે, ઢેલ ઢળકે,ને મોર કળા કરે. સિટી સિવિલ હોસ્પીટલમાં  આજની રાત ધીમી-ધીમી ધબકતી હતી…

ધીરજના બેડ ની બાજુમાં સ્ટેન્ડ પર લટકતી સેલાઇન બોટલની ટપક અને ધૃતિની ધબક અવિરત હતી, પણ તેમ છતાં બે આત્માઓ વચ્ચે અજીબ ઉકળાટ હતો.

 ધૃતિ એ ધીરજને પડખું ફેરવી તેનાં મેંદી રચાયેલ હાથે તેના વાંસે"નાઇસીલ લગાવે" છે …
 બળતા રણની વિરડી સમાન, ધૃતિ ના હાથે ઉમટેલા મોહક સ્પંદન ...
ધીરજને એવું લાગે કે…
 એ સ્પર્શ કહે છે — “હું તારા ધબકારની વચ્ચે છું.”
 ધીરજે પડખું ફેરવતા તેણે મેંદી રચેલો ધ્રુતીનો  હાથ ચુમ્યો  —ચુંબનમાં  કોઈ વાસનાની લહેર નહિ, પણ એ વાતનો નમ્ર સંકેત કે — "મારું દિલ, તારા દિલની આંખ બની  જિંદગીભર તને વાંચતું રહેશે."
 એ નવદંપતીના હોઠ દીર્ઘ ચુંબનથી હજુ વંચિત છે … પણ એમની નજરો  આત્માના દરવાજા ખોલે છે .

એમ લાગે કે અકસ્માતે બંને જીવોની સદીઓની એકલતાને… પીગાળી  એક કરી નાખી છે.

 મધુરજની રાતે પગે ઘાયલ થઈ સિટી હોસ્પિટલની  રૂમની છત નીચે હજુ  ઘણું અજાણ્યું છે. …

પણ દિલની અંદર, નવપરણિત જોડાને એક શાંતિ છે, એક કોલ છે… "હાથ ન છોડેંગે…
કારણ કે તારો સ્પર્શ મારો શ્વાશ, એ જિંદગીનો નિષ્કર્ષ છે".

 "હું મોર, તો તુ મારી ઢાળકતી ઢેલ  છે."

તે નજરોના પ્રથમ મિલનની ટહેલ હતી . નવદંપતી ધૃતિ અને ધીરજ , લગ્નની પહેલી રાતની  “કામુક સંવેદના”ની  "પહેલી" “પ્લેટોનિક લવ”ની સંમોહિનીમાં નિ:શબ્દ રહી નજરોના પુલ થી ઉકેલે છે. .