નિસસ્પર્શ પ્રેમ ~આંખો નો જાદુ.

"નિસસ્પર્શ પ્રેમ~આંખોનો જાદુ"

"ચોવીસે કલાક ધમ ધમતા તરંગ સ્ટુડિયોમાં હંમેશા કોઈને કોઈહંમેશા 'રીહર્સ' કરતા જોવા મળતા . ક્યાંક કોઈ હાથમાં ek તારો લઇ સુર ઝંખતો, તો ક્યાંક કોઈ તબલા પર થાટ,સ્ટેજ પર સૂફી તાલ, કે બલેટના પગરવ.

 આ એ જ જગ્યા છે જ્યાં સુજાતા દરરોજ એક ખાલી કેનવાસ સામે બેસતી. એના પાસેન તો રિહર્સલ હતું , ન કોઈ બેસુરો તાલ કે જેને એ ઠીક કરે. કોરું કૅન્વાસ અને લાગણી ના રંગો, ઘડિયાળ ના કાંટે બદલાતી લાગણી ને કૅન્વાસ પર સતત ઉતરતી. 
આ ભીડમાં એનેક કલબલાટ વચ્ચે 
સૂંઢી ભીની શાંતિ હતી. સૌ પોતાની મંજિલ પામવા વ્યસ્ત હોઈ આજુબાજુના અવાજ ને ગણકારતા નહિ. આ માહોલ મા બધા ની દોટ ના અવાજોને સાંભળતો નયન, પોતાના હાથથી આર્ટ સેન્ટર ના ગ્રાન્ડ પિયાનોના ઓક્ટેવ શોધતો, સ્ટુલ પરસુનમૂન બેસી જાણે દૃશ્ય નહીં પણ લાગણી જોઈ માણી રહ્યો હોય."

જયારે બે અંજાન જોડી આંખોના મિલન થી મૌન સંગીત રેલાય ત્યારે.....

સુજાતા એક શાંત, ઉદ્દીપ્ત કલાપ્રેમી હતી. રંગોની દુનિયામાં પોતાની મસ્તીમાં જીવતી, પરંતુ પોતાનું દુઃખ કોઈને જણાવતી તનહતી. તરંગ આર્ટ સેન્ટરનના એસાઇમેન્ટ ને લઇ તે અહીં રોજ વહેલી સવારે આવીને પોતાની કૅન્વાસ બુકઅ ચિત્ર કાઢતી અને એક ખૂણામાં ડ્રેસ કૉસચ્યુમ અને થીમ ને આધારિત વિચારતી બેઠેલી રહીતી. આ ગુમસુમ જગતમાં માત્ર એકજ વ્યક્તિ હતો, જે એની હાજરીને જોઈ નહોતો શકતો, ઓણ. અનુભવી કે — સમજી શકતો હતો.

તે હતો નયન, એક દ્રષ્ટિહીન યુવાન. જીવવામાં સંગીન હતો, આંખોથી ભલે જોઈ નહતો શકતો, પણ દિલથી બધું જુએ માણી શકે છે એવું તે હવે સુજાતાને કહેતો. રોજ સવારે તરંગ આર્ટ સેન્ટર ના પિયાનો પાસે બેઠેલો જોવા મળે. એક દિવસે તેણે સુજાતને પૂછ્યું:

> "તું રોજ આવીને પેઇન્ટ કરતી હોય છે .. શું એ રંગો તને શાંતિ આપે છે કે કોઈની યાદ અપાવે છે?"



સુજાતા ચોંકી ગઈ. એણેજીવનમાં પહેલીવાર સમજ્યું કે કોઈએ તેને વગર જોયે અનુભવી લીધી છે.

તેને કહ્યું કે યોગ્ય સમયે javab આપીશ મહાશય.
---

જ્યાં વગર ધાગે પ્લેટોનિક બંધનનો જાદુ પ્રસરે છે ત્યારે.....

જ્યાં આજે લોકો પ્રેમ એટલે મન પહેલા સ્પર્શ, અને નજદીકી ની ખેવના રાખે છે, ત્યાં સુજાતા અને નયન એકબીજાની હાજરીમાં પણ તનથી દૂર પણ મનથી નજીક હતા. નયન રોજ પિયાનો વગાડી નવી કવિતા બોલતો, સુજાતા એને તેના માનસી રંગોથી તરકાવતી.

એક દિવસ, જ્યારે વરસાદ વરસતો હતો, સૂકા હૃદયે કુંપળ ઉગી હોય તેમ,સુજાતાએ નયનને આખરે પૂછી લીધું:

> "તારા અંતરને વણ જોયેલા રંગોની સમજ છે.પણ તું ખરેખર જો જોઈ શકતો હોત તો..."



નયન હસ્યો:

> "દિલ જોઈ શકે એવું કયારે કોઈની પણ આંખો જોઈ શકતી નથી. તું રંગોને જીવે છે, અને હું તારી લાગણી ને સ્પર્શ કરી આદર કરું છું. આપણું જોડાણ કોઈ શબ્દો કે લગ્નથી પર છે."



ધોકો ખાઈ ચૂકેલી સુજાત હવે મહેસુસ કરી ચુકી હતી નયન નો પ્રેમ અલૌકિક હતો, કે જેમાં સંપૂર્ણ માલિકી હોય, અને મુક્તિ પણ. હોય એ તો એક
દિવ્ય "અહેસાસ" હતો, જેના થકી જીવન જીવવાનું મન થાય.

સુજાતાએ આખરે એકરાર કરી લીધો અને બંને હવે વિધિસર લગ્ન બંધન મા જોડાવા યોગ્ય સમય ની રાહ મા હતાં.

---

 જીવનની ઉત્તમ ભેંટની ક્ષણ

નયનને આંખો માટે ડોનેશન મળ્યું. સર્જરી સફળ રહી. દૃષ્ટિ પાછી આવી. આખા જગતની વચ્ચે તે એની પ્રથમ ઝાંખી શોધતો રહ્યો. અને એક દિવસ… પુનઃ પુસ્તકાલયમાં એની નજર પડી… એક દોરાની લીટી જેમ એક પાતળી સ્ત્રી પેઇન્ટ કરતી હતી – પણ હવે કલર ન હતા… કેવળ સફેદ કાગળ અને બ્રશ.

એ સુજાતા હતી. કેન્સરથી પીડાતી અને હવે જર્જરિત ક્ષીણ શરીરમાં કદાચ દિદોરતું જીવન.

> "શું તું જાણે છે?" નયનએ મોઢું ઉઘાડ્યું, "હું તને તન ની આંખ થી તેને જોઈ શકું છે. પણ આ ભેંટ મારા માટે અભિષાપ છે કોઈ મોટો આશીર્વાદ નથી."



સુજાતા નરમાઈથી હસતી કહે:

> "સાહેબ જીવન ના સૌ રંગ ઈશ્વર આધીન છે. મને તો બસ એટલી ખુશી છે કે તું હવે જીવશે … સંપૂર્ણ જીવન ."




---

અંત:

સુજાતા હવે રંગોથી દૂર, કેવળ સફેદ કાગળ પર કાળી પેન્સિલથી એક શાંત રેખા ચીતરી રહી હતી — કદાચ આખરી પેઇન્ટિંગ, જ્યાં ભાવના રંગો સામે નબળું પડતું શરીર હવે સહેજ કપાઈ રહ્યું હતું.

નયન તે દીવાલ પાસે ઊભો હતો — હવે જોઈ શકતો, પણ એને બધું જોઈને પણ ઘણું ગુમાવેલું લાગતું હતું. એણે એક કાગળ સુજાતાની કાંખે મૂક્યું અને પિયાનોના સુર મા ધીમા અવાજે ગાવાનું શરૂ કર્યું:


---

🎵 ગીત: "બંધ આંખોની વચ્ચે…"

(સૂર: અહિર ભૈરવ અથવા મધ્યમ લયમાં ભજનધૂન)

બંધ આંખોની વચ્ચે, એક રંગત વસે છે,
કેવી ઋતુ છે હજી, જે અણજાણી રહે છે.

સ્પર્શ વગરના પળોને, મેં હળવે હળવે જીવું,
તું નહિં હોવા છતાં, તું સહેજે સંગ રહે છે.

સૂંઘી લીપટાય તારી લાગણીની એક હવા,
મારું આખું અસ્તિત્વ, તારા નામે ધબકે છે.

ન બોલાય એવું પ્રેમ, એ નભની ભાષા છે,
એક ઘૂંટ અધૂરો ઓસડીમાં ભીંજાય જાય છે.

તું જ રંગ, તું જ રાહત, તું જ આંખોની ધરતી,
તું હજી પાંપણ પાછળ પણ મારી અંદર રહે છે.


-તે વખતે, પેઇન્ટિંગ પૂરું થાય છે —
"સફેદ કાગળ પર કાળી પેન્સિલથી એક જાદુઈ જોડી આંખો"
અને નીચે એક પેનસિલથી લખાયેલું પંક્તિ:

> "પ્રેમ એ નથી કે જ્યાં સ્પર્શ થાય,
પ્રેમ એ છે જ્યાં લાગણી સાકાર થાય."




---

✨ ક્લોઝિંગ નોટ:

"એ પેઇન્ટિંગ હવે કોઈ આર્ટ ગેલેરીમાં નથી. એ હવે નયનના મનમાં વસે છે.
એ ગીત હવે કોઈ કાગળ પર નથી. એ હવે જીવનભર વાગે છે —
એક પ્લેટોનિક પ્રેમનું મૌન સંગીત."


સંદેશ:

 નિસસ્પર્શ પ્રેમ, ભલે મૌન છે પણ તે ઊંડો હોઈ શકે છે, જ્યાં સ્પર્શ નહિ, સંવેદના હોય. જીવવું એ પ્રેમને જીવી લેવું — નિઃશબ્દ રીતે, સંપૂર્ણ રીતે.




---
How is it the strory, pl react with your feeling  as it will improve my writing too.