હૂંફાળો સ્પર્શ

પૂર્વી-પ્રજ્ઞેશ બહુ ખુશ હતાં અને કેમ ના હોય. ત્રેવીસ વર્ષ સુધી જેની રાહ જોયેલી, એ રાહનો હવે અંત આવવાનો હતો.

એમનાં ઘરનું આંગણું કીલકારીઓથી ગૂંજી ઉઠશે એ વિચાર માત્રથી બંને રોમાંચિત થઈ ઉઠતાં. 

"આખરે ભગવાને તારી સામે જોયું ખરું." થોડીકવાર પહેલાં ફોનનાં સામે છેડેથી બોલાયેલો અવાજ પૂર્વીનાં કાનમાં ગૂંજ્યો ને પૂર્વી ભૂતકાળમાં સરી પડી. 

"કોને કહું ? કેવી રીતે કહું ? ભગવાને આ પહેલી વખત નથી જોયું." કેમ કે આની એકમાત્ર સાક્ષી તેની મમ્મીએ આ સવાલનાં જવાબ સાથે જ હંમેશ માટે આંખો મીંચી દીધી હતી.

ચોવીસ વરસ પહેલાં પરમનાં ગળાડૂબ પ્રેમમાં ડૂબેલી હતી. બસ, બંને જણ ભાગવાની તૈયારીમાં જ હતાં અને અચાનક.. 

"આ શું ? મમ્મીને કેવી રીતે ખબર પડી?" તેને તેની બહેનપણીને પૂછ્યું. 

ન તો જેને ખબર હતી તે બહેનપણી કે પછી ન તો તેની મમ્મીએ કંઈ જવાબ આપ્યો. તેની મમ્મીએ ઘરની બહાર નીકળવાનું બંધ કરાવી દીધું. થોડાક જ સમયમાં પોતે સભાનતામાં કરેલું કાર્ય ભૂલ સાબિત થઈ અને મમ્મીનો ઓર્ડર છૂટ્યો. "ચૂપચાપ ચાલ મારી સાથે એબોર્શન કરાવી લે અને તારા પપ્પાએ પસંદ કરેલાં છોકરા સાથે પરણી જા. તું પણ સુખી અને હું પણ."

બસ, ત્યારપછી એ બાળકનાં સુખ માટે તરસતી રહી ને પોતાની જાતને કોસતી રહી. 

કુકરની વ્હીસલ વાગતાં જ પેટની અંદરથી જોરમાં લાત વાગી ને વરાળની સાથે તેનાં વિચારો હવામાં ઓગળી ગયાં. 

સહસા તેનો હાથ તેનાં પેટ પર ફરી રહ્યો. પાછળ ઉભેલાં પ્રજ્ઞેશે તેનાં હાથ પર હાથ રાખી દીધો. જાણે એ નાનકડાં પગનાં પંજા એમનાં હાથનો હૂંફાળો સ્પર્શ અનુભવી રહ્યાં ને અંદરનું હલનચલન શાંત થયું.