સ્વરૂપ

એ સમયે હું કોઈક સ્વજન પાસે,

આત્મીયતા રહે સંગે એવી આશે !

આશથી વધ્યો અનહદ પ્રેમસ્નેહ,

ન જાણે કેમ કરીને બંધાયો નેહ !

સ્નેહ પછી તો ફરજ બની રહ્યો,

એ ફરજનો હક્ક પણ ક્યાં કહ્યો !

જીવવા ખાતર આ જીવવું થયું,

હ્દયભાવે તો એના સાદે જ કહ્યું !

છે જડી આ ભેટ જીંદગીની રાહ,

તો શાનથી મટાડી દેવી દાઝદાહ !

પછી તો મળ્યું નવું જ એકાંત રૂપ,

મશગુલ એમાં ને ખીલ્યું મારું 'સ્વરૂપ'.