શમણું એ પારિજાત-શુ

અધખુલ્લાં નયનની કાજળઘેરી કિનારીએ

હરખતું મલકતું એક શમણું !

હવામાં કોમળ-શાં હાથપગ મારતું

નાનાકડા બાળ-શું !

ને 

કદી

તરુણીના તારુણ્ય-શું છલકતું ! 

ઝૂલી રહ્યું

એ

કથ્થાઈ કીકીઓની આસપાસની

ગુલાબી, 

નાની મોટી, 

આડીઅવળી રેખાઓનાં તાંતણે !

કોમળ કમળ-શાં પોપચાં ઉપર ઉઠાવીશ ના, 

કરમાઈ ખરી પડશે,

પ્રભાતના કુમળાં સોનેરી કિરણોનાં સ્પર્શથી, 

શમણું એ પારિજાત-શુ !