રે મન

રે મન તું 

શાને આટલો વિહવળ થાય,

નહિ થાય એને એ પ્રેમ,

હું ભલે ને ઓતપ્રોત થાઉં,

હું ભલે ને ઘેલી ઘેલી થાઉં,

ખુદ ને ભૂલી પ્રેમ કરું,

એના મય થઈ જાઉં,

તો પણ એ લાગણી એ ને ના જ થાય,

અંતે તો પુરુષ જ ને,

ઉપરછલ્લી લાગણી જતાવી દેવાની,

ફોસલાવી દેવાના,

ને પછી ખંખેરી ને ચાલતા થવાનું,

ઈશ્વરે એ કોમળતા આપી જ નથી,

પુરુષની ફિતરત છે ધોખેબાઝી,

એ પ્રેમ લાગણીની કોમળ ભાષા ક્યાંથી સમજે એ,

ચાલ ને તું વિચારોની દિશા બદલી દે,

રે મન તું જ વિચારોની દિશા બદલી દે,

જાણી લીધું સઘળું,

પછી ફરી શાને આટલું વિહવળ,

રે મન!