પગમાં બેડીઓ

જઉં છું એ રસ્તાઓ પર જ્યાં સ્મરણોનાં ફૂલો છે વેરાણા,

કોશિશ કરું છું સમેટવાની પણ છૂટે પહેલી પકડું બીજીને !

એ જે પકડ્યું ફૂલ, પાંદડીઓ તૂટી ને અહેસાસ થયો કંઈ,

પણ ખબર બહુ મોડી પડી હૈયે વસેલા કદી ભૂલાતા નથી !

ક્યાં કંઈ બદલાયું છે ? ગયા પછી તારા, એ જ આકાશ ને,

એ જ ચાંદ, એ જ નિશાને એ જ અંધારું બસ ઊંઘ ગાયબ !

કોશિશ જારી છે ઊંઘવાની, કરી દઉં છું બંને પાંપણો બંધ,

ગજબ ઈશ્કના અહેસાસ, નયન બંધ તો દિલ જાગી જાય !

મેં તો કહી દીધું એને મોડું થાય એ પહેલાં ચાહું છું તને હું,

પણ હવે એ કહી શકતી નથી કે કહેવા માંગતી નથી- અકળ !

મારામાંનો હું જોઈ એને દોડી પડ્યો ભેટી ભીની પાંપણે,

પણ આ શું ? એ કરે મથામણ દોડવા પણ પગમાં બેડીઓ !