પગ પર કુહાડો

ટટ્ટાર ઊભું ઊંચેરું કોંક્રિટ જંગલ આકાશને આંબતું,

આજે એની એક-એક ઈંટ નીચે નંદનવનની કબર છે,

વાત કંઈક એમ બની, ઘવાયો અહમ ઇમારતોનો,

જરૂર વૃક્ષોએ આકાશ પર કર્યું કોઈ જંતર મંતર છે,

દેખ્યું ન ગયું એ પથ્થરથી, શાને ચૂમતું નભ વૃક્ષોને,

શાને વરસાવતું પ્રેમ અનહદ, ક્યાં કશી ખબર છે,

છે વિસાત શૂન્ય, વૃક્ષોની મારી સામે, કહેતી એમ,

ઇમારત દોડી નભને ચૂમવા, અહમની આ ટસર છે,

ગગનથી પડતું બે વેંત છેટું ને રોજ બને નવી મજલ 

ગગનચુંબી આ દોટ ઇમારતોની એવી તો જબ્બર છે,

ક્યાં જઈને થોભશે આ દોટ, દાટ વળ્યો વૃક્ષોનો,

પથ્થરે દાબ્યો જે બેરહેમીથી, એ કૂંપળોનો ચિત્કાર છે,

'દીપાવલી' જીવન બને નંદનવન ધરા પર વૃક્ષો થકી જ,

થશે પતન પૃથ્વીનું, પગ પર કુહાડો શહેરીકરણની અસર છે.