મન કહે છે કે

'ભ્રમિત માનવીને સાચા સમયે એક ખરા મારગની જરૂર છે,

 કેટ-કેટલું સમજવું છતાં મન નાશવંત જીવમાં મગરૂર છે.

 આમ જોઈએ તો એકલતાં અને એકાંતમાં નજીવો તફાવત છે,

 ખુદની સાથે એક અતૂટ સંબંધ બાંધી જીવીએ એમાં જ જમાવટ છે.

 રાતનો આ અંધકાર સમુદ્ર કિનારે કેટલો અકલ્પનિય દેખાય છે !

 ક્ષિતિજ સુધી વહેલું પાણી, એક ઊંડા શ્વાસ સાથે અંતરમાં સમાય છે.

 આજીવન એક સંઘર્ષ કરતો મનુષ્ય, અસત્યનાં અંધકારમાં સંતાય છે,

 સઘળું જાણવા છતાં, કોણ જાણે કેમ આ સંસારની માયાજાળમાં ફસાય છે !

 જાણતાં-અજાણતાં ક્યાંક અપશબ્દોના ઉચ્ચારણથી એકબીજાનાં મનડાં અચૂક દુભાય છે,

 સત્યને હંમેશા શબ્દોથી ન તોળી, હોઠે જરા મૌન ધારણ કરી પણ કિરદાર ભજવાય છે.'