મમતાના મોલ

અષાઢી મેઘ ગજાવે અંબર, માડીની મમતાના મેઘ અનરાધાર

જનનીના ચરણોમાં જગના કલ્યાણ, તારી આશિષે રમતો સંસાર,

નાજુક હૈયું જાણે પુષ્પની પાંખડી, એના અંતરે સ્નેહની સુગંધ

સાંભળી કંઠે હાલરડાંના બોલ, ઊભરે ઉરે ઉમંગ નિર્બંધ,

સાગર સરીખાં માનાં હેતડાં, જિંદગીએ ઝૂમે પૂરી નવરંગ

સંતાનો કાજે ઝીલ્યાં દુઃખડાં, માવતરે મહેંકાવ્યાં જીવનનાં રંગ,

ઉપવનમાં ખીલે જેમ રંગી વસંત, મુખ રેલાવે ભાવનાં રસરંગ

જાણે રમે ચાંદની છોડી ગગન, મા ઝૂલાવે એવા શીતળ રૂપરંગ,

માની હથેળીની અમૃત થાપલી, પૂરે સંસારે સંસ્કારના ઓજસ

માડીના લાખેણા લાડે રમે, નિઃસ્વાર્થ પ્રેમના અનંતો ઉજાસ,

કરુણાના સાગરથી છલકતું મુખ, અખિલ બ્રહ્માંડના મળ્યાં છે સુખ

માના અધરે રમતી મમતાએ, ભૂલ્યા અમે દુનિયાનાં દુઃખ,

સ્વાર્થી દુનિયામાં મા છે વિરડી, તારી મમતાના મોલ અણમોલ

મા જશોદાને ખોળે ભૂલ્યો’તો શામળો, વૈકુંઠના વૈભવના તોલ.