ક્યાં અટકશું ?

મારાં રુદન ઉપર હું રડી રહું

કાળ દશા દિશાને નમી રહું, 

અલંકારની જેમ સાચવી મૂકેલ પોટલામાં,

ચિંથરેહાલ હાલ ખુદને આબ કહું,

કોઈ અબળા સંદુક ખોલતી,

ચાલશે આ રંગ, પસંદ મુજ ઉપર ઉતારતી,

પ્રેમથી સાચવી પગનાં અંગુઠામાં દબાવી,

ચપ્પુથી એક ટુકડો માનભેર કાપતી,

વરસોથી સાચવી મૂકેલા સોય દોરાથી,

ફાટી ગયેલ સાડી ચોળીનું કાણું,

નાજુક આંગળીએ સાંધતી,

બીક સતત મોટી શરીર આબરૂની,

મેલી નજર ન પડવા દઉં અણગમતી,

ભલે હોય ચાંદની સમા સો થીંગડાં,

કપડાં અકબંધ સાંધેલા રૂઆબથી પહેરતી,

થીંગડાં થકી ઈજ્જત ઘરની સાચવતી,

સમય બદલાયો, 

થીંગડાંના ટુકડામાં જ કપડાં બન્યા

દુનિયાએ વખાણ્યા, ફેશન ગણાયા,

દુનિયાને "બેશરમ" કહી રંગ બતાવ્યાં,

બેશરમ વાતમાં પણ ખુશ રહ્યાં,

ચાલો, સમજી લઈએ,

કપડાં તો ગયાં,

પણ થીંગડાં શરીર ઉપર ટકી તો રહ્યાં !