કાનમાં કહું

કાનમાં કહું!

પ્રિયે! આવો ને પાસે, તમારા કાનમાં કંઈ કહું!
જરાક અમસ્તી, સાવ નજીવી, અલ્લડ યૌવનાં સમ,
નાદાન, ઝંખનાની પ્રતિકૃતિ, નાજુક નમણી વેલ જેવી,
તને ગમતી અને મને સ્પર્શતી,
એક વાત કહું...
પ્રિયે! તારી દરેક વાત આમ તો મને પ્રિય જ છે...
પણ, જ્યારે તું ! રિસાઈને જાય ને ત્યારે તારો આ છણકો,
મારે ઝીરવવો અઘરો પડે છે,
ને એ જ છણકામાં જ્યારે તુંં ! સઘ્નસ્નાતા બની આવે!
અધરે આવેલું મારું પૂર, ગ્રીષ્મનાં અસહ્ય તાપમાં,
વરાળ બની ઊડી જાય...
ફરી ક્યારેક વરસીસ એ આશમાં...,
અને એ તારા કાળા ઘટાદાર કેશ... ને,
ટપકતા પેલા સાવનના બિંદુઓ...
જાણે મારી આંખમાંથી ટપકતા હોય એમ ટપકે જાય છે,
ને તું એને નોધારા છોડી તેને સ્પર્શ્યા વગર ચાલી નીકળે..
ને હું સાવ નિરર્થક!, બસ! વાગોળતો તારી યાદોને...
કેમ મનાવું? ની દ્વિધામાં પેપરમાં મોં સંતાડી બેસી રહું...
ને ટેબલ પર પડેલો ચા નો કપ પણ બિચારો ઠંડોગાર...
મારી જેમ, ના બોલીશકવાની સ્થિતિમાં ચૂપ...,
પ્રિયે! મને કહીશ તું! આમ નજીવી વાતમાં તું છણકો ના કરતી હોય તો!
મારા પ્રેમને પણ જરા જગ્યા મળે છંટકારવાની...
જેમ પેનમાંથી શાય્હી ખલાસ થાય ને હજુ થોડું લખાયની આશમાં...
પેન છંટકારીએ એમ...
જો ! જો ! પ્રિયે ! હવે છણકો નહિ !