ગધનો ફુગ્ગો ફૂલણશીનો ફૂટે પારાવાર… ગધની એમાં ડૂબી જાય… ગધનો ખીલે સોળકળાએ નદીયુંની મોજાર... ગધની એમાં ડૂબી જાય...

વચનો આપ્યા ને બન્યા જીવન સંગાથી. છાવરે છે વર્ષા ને વાતા વંટોળથી; પાંગરે રે કૂંપળ પ્રથમ પ્રેમથી.

મેં તો તમારા માર્ગમાં ફુલો જ બિછાવ્યા હતા, ને તીક્ષ્ણ કાંટા-કાંકરા એમાં ભળે તો શું કરું?

આમ તો કાયમ સવાયો હું હતો.

આજ પણ છે દ્વાર ખુલ્લા ને પ્રતીક્ષા છે તો છે..

પરોઢના પહેલાં કિરણોના આછેરા એ તેજ-લિસોટે..

ક્ષેત્રફળ નગરમાં તારી કરી તપાસ; તું સીધી ત્રિજ્યા ને હું વર્તુળનો વ્યાસ.

જન્મોજનમનો સથવારો માગું, નો મોર નો લેસ..

આંખો આપની દ્રષ્ટિ અમારી: સપનાં ખૂબ ફળતાં સખી.

કોઈમાં હું કોઈ મારામાં ખૂલે

જીવન એક પ્રસંગ બને... પ્રત્યેક ક્ષણ પ્રેમ સર્જાય... એને જિંદગીની ઉજાણી કહેવાય...

રોમાંચ એના સ્પર્શનો ઊજવું હજી રુએ રુએ, ક્યારેક લજ્જાઉં અને ક્યારેક ઝૂમી જાઉં પણ.

સાત પગલે સાથ સોંપ્યો જે હથેળીને ગ્રહી, શક્ય છે, આગળ જતાં એ હાથ લાગે અજનબી.

ધુમ્મસ ભર્યા છે માર્ગો, અજવાસ લખે તો..!

હવે તો એ જ મારા પ્રેમની ધરોહર છે, હવે એ પત્ર એ સુક્કા ગુલાબ શું આપું?

જિંંદગીને એમ પણ હું માણવા આવ્યો હતો..

સુખ સહીશું! ભલે દુ:ખ ના પડે, મિષ્ટ દાંપત્યે!

એની યાદોની હુંફ સાથે છે તાપ શું છે અને તાપણું શું છે?

સૂરો સાત મળી રચે સરગમો, રેલાવતા ગાનને, રંગો સાત ભળી કમાન રચતા, શોભાવતા આભને,

જે સંબંધો પોતિકા માનીને હુંફાળા કર્યા, એ મુલાયમ ધાબળીમાં ફાંસ જેવું શું છે?