ઘડપણ

તૂટી પેન, ખૂટી શાહી કાગળ સાવ રદ્દી રદ્દી, 

આંસુમાં ઝબોળી-ઝબોળી જીવતર કાવ્ય લખવાનું છે !

અંત વગરના રસ્તાઓ પર ચલાય એટલું ચાલ્યું છે, 

ચલણ વગરના સિક્કા થઈ આજ ઘર પરત વળવાનું છે, 

શ્વાસ ઉછીનો લઈને રેતીમાં પાડી પા પા પગલી, 

જૂની પુરાણી ક્ષણોમાં થીજી જઈ આખર તો મરવાનું છે, 

સ્મશાનનો રસ્તો રાખી આખા નગરને ડૂચો માર, 

ડૂસકાંઓને સાંધી સાંધી વગર જીવ્યે જીવવાનું છે, 

ગોરંભાયેલા આકાશ નીચે આંખોમાંથી ફોરાં પાડ, 

આયખાભરનાં વાવી બીજ ખેતર આખું પલાળવાનું છે !