వీణలో లేని రాగం

చల్లని గాలికి

ఒత్తైన కురులు కదిలె

ఆతని వెన్నెల నవ్వులు 

తలపులలో కదిలె

అమావాస్య రేయి అయినా

పండు వెన్నెలలా మెరిసె

చెక్కిలి నుండి జారి

ఓ కన్నీటి బిందువు

వీణ తీగలను కదిలించె

మదిలోని భారం

వీణలో వినిపించని కొత్త రాగం

ఆమెలో కంపించె

ఆ రేయి

నలు దిక్కులను విషాద తీగలుగా మార్చుకుని

శోక దేవతలా ఆమె పొగిలి పొగిలి ఏడ్చె

విరహం సుఖమే

మరలా సఖుని చూడవచ్చని తెలిసాక

కానీ

రాని ప్రియుని కోసం

వీణా నాదం వినిపిస్తూ 

ఇలా వేచి ఉండడం

యవ్వనాన్ని వేధించడం

ఎవరికి ఇచ్చేను వినోదం..